Page 42 - δημιουργική γραφή

Ραξίδι με το τρένο της φαντασίας

μπήκαμε μέσα. Θανείς όμως δεν βρισκόταν εκεί, ούτε οι γείτονες,

ούτε η σορός του άτυχου παππού μου.

Μαφνικά, άνοιξε η πόρτα της τραπεζαρίας και μια ευχάριστη

μυρωδιά έφτασε στις μύτες μας. Θατευθείαν, χωρίς δεύτερη σκέψη

και με μεγάλη περιέργεια, πλησιάσαμε. Ε τραπεζαρία ήταν γεμάτη

από φαγητά, έμοιαζε με χριστουγεννιάτικο τραπέζι, σαν αυτά που

ετοίμαζε η μητέρα κάθε χρόνο προτού μετακομίσουμε. Ώλλά ούτε

εκείνη την στιγμή δεν ήταν κάποιος εκεί. Κετά από λίγο, αφού

κάτσαμε όλοι στο τραπέζι και με μεγάλη απορία συζητούσαμε τι

μπορεί να είχε συμβεί, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα τρεις

φορές. Ξήγε και άνοιξε την πόρτα ο πατέρας μου. Ήταν ο παππούς!

Κε ανοικτό το στόμα, ο πατέρας μου και εγώ τον αγκαλιάσαμε.

΋λοι έμειναν άναυδοι με ένα χαμόγελο στα πρόσωπα τους.

- Ξρέπει να πεθάνω, για να έρθετε να με δείτε μέσα σε όλα αυτά τα

χρόνια; είπε ο παππούς μου και εγώ τον αγκάλιασα ξανά.

- Γυχαριστώ, παππού, που έκανες τους γονείς μου να γυρίσουν στο

σπίτι, έστω και με αυτόν τον τρόπο.

40