Page 62 - gjuha shqipe 3 per shtyp.pdf

Lexojmë

NJERIU I KUJTIMEVE

Xhani duhet të shpërngulej në një tjetër qytet dhe ishte shumë i trembur.

– Kur të jesh në qytetin e ri, – i kishte thënë shoku i tij i padukshëm Paku,
– do të shkojmë te burri që fshin kujtimet.

– Eh! – thirri ai. – Te kush?

– Te burri që fshin kujtimet. Nuk ke dëshirë? Do ta ndjesh veten fare të ri
dhe të lumtur sa më s’ka. Nuk ta ka ënda?
Kjo ide i mbeti pa përgjigje. Ndonjëherë Paku thoshte gjëra të çuditshme,
s’dihej nga i gjente dhe nga i mësonte disa gjëra.

– Kam dëgjuar se është një burrë që të heq kujtimet. Nëse nuk dëshiron

të mbash brenda kujtimet e këqija, një notë të keqe që ke marrë dikur apo
diçka që të ka pikëlluar, shko tek ai dhe ta heq menjëherë.
– Me çfarë?

– Nuk e di. Duhet të ketë ndonjë palë darë mendimkapëse. Ndoshta ta
rrufit kujtesën.

– Sa e shpifur, unë nuk jam as kafe që të rrufitem.

– Por ti ankohesh pareshtur se nuk do të kesh më këtë,
nuk do të kesh më atë...

– Po atëherë?

– Atëherë, po i harrove të gjitha, më pas do të jetosh më
mirë dhe nuk “do të na bezdisësh më”.

– Do të thotë se nuk do të mbaj më mend asgjë nga ato
që do të bëj tani.

– Saktë.

– Po mua më pëlqen t’i kujtoj disa gjëra të caktuara.
– Cilat?

– Dhomën time, yjet që shikoj nga dritarja, klasën
time...

– Time... time... Po më dukesh si një plakush. Të
mungon llulla dhe bastuni dhe pastaj të mbyt brenga.
Por jeta është e bukur pa shumë brenga. Zbulon të

renë, zbulon të nesërmen, zbulon se dielli lind çdo
ditë, që yjet janë kudo...

62