Page 91 - gjuha shqipe 3 per shtyp.pdf

Lexojmë

Një ditë, teksa endeshin në park, elefanti pa se frutat dhe lulet e pemëve
ishin kafshuar aty-këtu. Pa humbur kohë, ai shkoi te miu dhe i tha:

− Ka ardhur koha që të kërkosh një vend tjetër për të jetuar, sepse po
shkatërron tërë bukuritë e parkut.

− Jo, ti duhet të largohesh, sepse shkel barin, lulet dhe insektet e vogla,
me thundrat e tua të rënda, − i tha miu.

Elefanti i nxehur në kulm ngriti thundrat për ta zgërlaqur miun. Por
kafsha e vogël u tregua më e shpejtë dhe iu kacavar mbi shpinë. Kur pa
se nuk kishte ku të fshihej, miu u fsheh në barkun e elefantit.

Ai nisi të brente aty-këtu brenda barkut të elefantit.

− Ah, ah! – bërtiste elefanti, duke u hedhur përpjetë. – Ndihmë!
Tërë kafshët e savanës, me të dëgjuar britmat e elefantit, rendën ta

ndihmonin.

− Dil jashtë, miush, askush s’do të të bëjë keq, – tha luani.
− Mirë thua ti, − iu përgjigj miu, − po nga të dal?

− Nga goja, − u përgjigjën njëzëri kafshët.

− Nuk dua, − kundërshtoi miu. − Goja e elefantit vjen erë të rëndë.

− Dil nga veshët, − thanë kafshët.

− Janë shumë të mëdhenj, kam frikë mos humbas, − u përgjigj miu.
− Shumë naze paske! Atëherë dil nga hunda, − i

propozuan kafshët.
Miushi nisi të ngjitej nga

barku deri në hundë, por
në një pikë u ndal, sepse
hunda ishte shumë e
ngushtë.

91