Page 236 - คู่มือตุลาการ เล่มที่ 1 วิ.แพ่ง มีสารบัญ ebook

คู่มือปฏิบัติราชการของตุลาการ ส่วนวิธีพิจารณาความแพ่ง ๒๐๘

ท าการเก็บตัวอย่างเส้นขนและเลือดจากจ าเลยไปตรวจพิสูจน์เปรียบเทียบกับวัตถุพยาน

หมาย วจ. ๑ และ วจ. ๒ ว่าเป็นของบุคคลคนเดียวกันหรือไม่

สอบทนายจ าเลยแล้ว แถลงว่า ผลการตรวจพิสูจน์เส้นขนและเลือดน่าจะยังสามารถ

โต้แย้งได้ ประกอบกับจ าเลยเดินทางไปท างานต่างประเทศ จึงไม่ประสงค์ให้ตรวจเส้นขน

และเลือดของจ าเลย

พิเคราะห์แล้ว เห็นว่า เมื่อจ าเลยไม่ยินยอมให้เก็บตัวอย่างเส้นขนและเลือดจากจ าเลย

จึงไม่อาจให้ผู้เชี่ยวชาญท าการตรวจพิสูจน์เส้นขนและสารพันธุกรรมได้ และกรณีต้องด้วย

ป.วิ.พ. มาตรา ๑๒๘/๑ วรรคสี่ ที่ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่า ข้อเท็จจริงในประเด็นข้อแรกเป็นไป

ตามที่โจทก์กล่าวอ้าง เมื่อโจทก์ได้รับประโยชน์จากข้อสันนิษฐานนี้ จึงให้ก าหนดภาระการ

พิสูจน์เฉพาะประเด็นข้อแรกเสียใหม่เป็นว่า ภาระการพิสูจน์ในประเด็นดังกล่าวตกแก่จ าเลย

และเมื่อประเด็นข้อแรกเป็นประเด็นส าคัญ จึงก าหนดให้จ าเลยน าพยานหลักฐานมาสืบก่อนใน

ทุกประเด็น เสร็จแล้วให้โจทก์สืบแก้ โดยให้นัดสืบพยานจ าเลย...นัด และนัดสืบพยานโจทก์....

นัด......................................”

ข้อสังเกต

๑. แม้ว่าตามมาตรา ๑๒๘/๑ วรรคสาม คู่ความหรือบุคคลที่จะรับการตรวจพิสูจน์

มีสิทธิที่จะยินยอมให้เก็บตัวอย่างส่วนประกอบของร่างกายหรือไม่ก็ได้ แต่ในการสอบถาม

ความยินยอม ศาลควรแจ้งให้คู่ความฝ่ายนั้นทราบถึงผลแห่งการไม่ให้ความยินยอมตามมาตรา

๑๒๘/๑ วรรคสี่ ด้วย

๒. เมื่อคู่ความฝ่ายหนึ่งได้ยื่นค าร้องขอให้ศาลสั่งให้ท าการตรวจพิสูจน์บุคคลโดยวิธีการ

ทางวิทยาศาสตร์ตาม ป.วิ.พ. มาตรา ๑๒๘/๑ ศาลจะต้องใช้ดุลพินิจโดยพิจารณา

จากพยานหลักฐานที่คู่ความน าสืบและข้อเท็จจริงแวดล้อมว่ามีความจ าเป็นและสมควรที่จะต้อง

ท าการตรวจพิสูจน์บุคคลโดยวิธีการทางวิทยาศาสตร์ตามค าร้องหรือไม่ หากคู่ความอีกฝ่ายหนึ่ง

คัดค้านไม่ยินยอมให้ท าการตรวจพิสูจน์ และศาลสั่งยกค าร้อง ค าสั่งศาลในกรณีดังกล่าวจึงเป็น

กรณีที่ศาลไม่อนุญาตให้ท าการตรวจพิสูจน์บุคคลตามมาตรา ๑๒๘/๑ ซึ่งเป็นดุลพินิจของศาล

กรณีดังกล่าวจึงมิใช่การที่ศาลเห็นสมควรให้ท าการตรวจพิสูจน์บุคคลตามมาตรา ๑๒๘/๑
วรรคหนึ่งและวรรคสอง การที่คู่ความอีกฝ่ายหนึ่งไม่ยินยอมหรือไม่ให้ความร่วมมือในการตรวจ

พิสูจน์ดังกล่าว จึงไม่เข้าข้อสันนิษฐานตามมาตรา ๑๒๘/๑ วรรคสี่ ที่ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่า

ข้อเท็จจริงเป็นไปตามที่คู่ความอีกฝ่ายกล่าวอ้าง (ฎีกาที่ ๑๓๖๘๙/๒๕๕๕)