Page 44 - Bang rak111

37

1. ประวัติความเปนมา
เปนมัสยิดที่2 ของประเทศไทย โดยตั้งชื่อเพื่อเปนเกียรติแกผูเปนบิดาของฮัจยียูซุบ
บาฟาเด็ล คือ เช็ค ฮารูณบาฟาเด็ล ตั้งแตวันนั้นมาเมื่อกวา 150 ปกอนหรืออาจจะกวา 200 ปกอน
ดวยซ้ําไป มีหมูบานที่ตั้งอยูริมฝงแมน้ําเจาพระยาฝงตะวันออก(ที่เปนสถานีตํารวจดับเพลิบางรักใน

ปจจุบัน) มีชื่อวาหมูบานตนสําโรง ไมสามารถคนควาไดวาหมูบานนี้มีมาตั้งแตยุคใดสมัยใดเลาตอกัน
มาหลายชั่วคนวาเปนหมูบานที่มีชาวไทย นับถือศาสนาอิสลามอาศัยอยูที่ริมฝงแมน้ําเจาพระยาแหงนี้
มีมัสยิดหลังหนึ่งสรางดวยไมอยูที่นี่ มัสยิดริมฝงแมน้ําแหงนี้จึงถูกเรียกกันตามชื่อของหมูบานคือ
มัสยิดตนสําโรง ไมมีใครทราบขอเท็จจริงวาทําไมหมูบานนี้ และมัสยิดหลังนี้จึงถูกเรียกชื่อวา“ตน

สําโรง” (อาจจะมีตนไมชนิดหนึ่ง ที่เรียกวาตนสําโรงอยูในบริเวณนั้น) มัสยิดนี้เปนตนกําเนิดของมัสยิด
ฮารูณ และ มีความเปนมาจากการบันทึกของ นายวิทยา เรสลี ผูพยายามคนควาหาขอมูล และ
ประวัติของบรรพบุรุษของตนเองจึงเปนประวัติศาสตรที่เกี่ยวพันกับมัสยิดฮารูณอยางนาสนใจกวา
150 ปมาแลวขณะนั้นมีหมูบานตนสําโรง และ มัสยิดตนสําโรงอยูแลว เมื่อ ฮ.ศ.1257(ป พ.ศ.2380)มี

ชายผูหนึ่งชื่อ มูซา บาฟาเด็ล เปนชาวอินโดนีเซีย เชื้อสายอาหรับหรือเปอรเซีย บานเกิดที่เมืองปนติ
ยานะห อยูทางใตของเกาะบอรเนียว เปนพอคาวาณิชย ทําการคาโดยทางเรือ ใชเรือใบเปนพาหนะ
เดินทางคาขายระหวางประเทศสยาม มาลายู และอินโดนีเซีย มีความสนใจในประเทศสยามเปนพิเศษ

เดินเรือทําการคาไปๆ มาๆ เปนเวลาหลายแรมป ในขณะลองเรือคาขายก็ไดสอดสองตามริมแมน้ํา
เจาพระยาเรื่อยมา ตองการหาทําเลที่เหมาะสมตามที่ใจรักเพื่ออนาคตและสวนหนึ่งคือการธรรมจาริก
ศาสนาอิสลามไปดวย สุดทายจึงตัดสินใจขึ้นฝงตั้งถิ่นฐานถาวรยังริมชายฝงแมน้ําเจาพระยา ทางทิศ
ตะวันออกซึ่งมีชื่อเรียกในสมัยนั้นวา “หมูบานตนสําโรง”
ในระหวางที่เดินเรือทําการคาระหวางประเทศอยูนั้น ไดนําบุตรชายทั้ง 3 คนติดตามผู

เปนบิดาไปดวยตลอดมา มีความประสงคเพื่อฝกฝนใหมีความรู ความชํานาญ ในการคามากยิ่งขึ้นเพื่อ
ไดเจริญรอยตามบิดาภายหนาตอไป บุตรชายทั้ง 3 มีนามวา ฮารูณอุสมาน และอิสฮาก เมื่อตั้งถิ่นฐาน
และเรียนทําการคาจากผูเปนบิดาแลว บุตรทั้ง3จึงไดเดินทางทําการคาดวยความสามารถของตนเอง

อุสมาน มุงหนาไปทําการคา ยังประเทศมาเลเซีย รัฐเคดะหอลอสตาร เปนเมืองที่ใกล
ชายแดนประเทศสยาม ตอมาก็ไดภรรยาที่นั่น และตั้งถิ่นฐานอยูที่นั่นอิสฮาก ไดเดินทางไปคาขายยัง
ประเทศเขมร และไดตั้งถิ่นฐานอยูยังประเทศเขมร ฮารูณ บุตรชายผูนี้ก็เดินทางคาขายระหวาง
ประเทศสยาม และมาลายูไปๆ มาๆ และขออาศัยอยูรวมกับบิดายังประเทศสยาม และเปนผูดูแล

การคาแทนบิดาตลอดมา ไดเดินทางทําการคาระหวางเมืองบางกอก (กรุงเทพมหานคร) กับกรุงเกา
(อยุธยา) ระหวางขึ้นๆ ลองๆ ทําการคาไดพบหญิงกรุงเกาผูหนึ่งมีนามวาอําแดงพุม ภายหลังจึงได
แตงงานกัน ตอมาจึงไดกําเนิดบุตรชายคนหนึ่ง ไดตั้งชื่อวา “มูฮัมหมัดยูซุบ”
หลังจากทานมูซา บาฟาเด็ลบิดาของฮารูณ ไดถึงแกกรรมแลวที่หมูบานตนสําโรง ฮารูณ

ผูเปนบุตรชายคนเดียวที่อยูในประเทศสยาม จึงเปนผูรับชวงดูแลทรัพยสินทั้งหมดของบิดาแตผูเดียว
ตลอดมา และไดเลี้ยงดูบุตรชายของทานคือ “มูฮัมหมัดยูซุบ” เปนอยางดีจนกระทั่งเปนหนุม วันที่ 12
เดือน รอบิอุลเอาวัล ฮ.ศ.1299 (ปพ.ศ.2422) ทานไดทําบุญ และไดเชิญแขกระดับผูใหญของหมูบาน
ตางๆ มาดวย เมื่อหลังจากเลี้ยงอาหารแลวจึงประชุมระดับผูใหญใหเปนพยาน เนื่องดวยวันนี้ ทานมี

ความประสงคจะทําบันทึกพินัยกรรมมอบหมายใหบุตรชายคนเดียวของทาน คือ “มูฮัมหมัดยูซุบ”