Page 37 - Book จากถานดบ
P. 37
จากถ่านดิบ...
สู่มณีที่(พอ)มีค่า 35
และเหมือนต้องคำาสาป เมืองซึ่งเคยสงบเงียบแห่งนี้
ก็เกิดความสับสนอลหม่าน
กระจกประตูหน้าต่าง (หอพัก) ถูกขว้างแตก
(โดยไม่ตั้งใจ และต้องจ่ายเงินใช้คืนทุกบาน)
ด้วยฝีมือนักเบสบอลมือใหม่หัดขับ
กระทั่งกระจกแผ่นที่แตกเสียหายบ่อย
ต้องถูกทดแทนด้วยพลาสติกเหนียว ที่ทนทานกว่ากัน
ไร่ถั่ว(ลิสง)ริมทาง ถูกขอแบ่งปันไปต้มกินยามค่ำาคืน
กลางดึกดื่นค่ำาคืนช่วงวันหยุดยาวในฤดูร้อน เตาหลอมแห่งชีวิต
พวกเขาก็ตื่นมารำาพัด (รัมมี่) กันจนรุ่งสว่างคาตา
หรือหลายครั้ง ก็มักไปสุมหัวกันในห้องของเพื่อนฝูงบางคน
เพื่อถกแถลงหาสาเหตุว่า ทำาไมไทยเปิดประเทศพร้อมญี่ปุ่น
แต่กลับยังล้าหลังกว่าเขา
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า
เด็กบ้านนอกชาติไหน ตระกูลไหน ศตวรรษไหน ก็เสร่อไม่แพ้กันหรอก...มั้ง
และด้วยการใช้ชีวิตร่วมกัน ในหอพักนักศึกษาต่างชาติแห่งนี้
สั้นหน่อยก็หนึ่งปี...ยาวหน่อย ก็สองปีขึ้นไป
เด็กบ้านนอกเสร่อเหล่านี้ ก็ได้รับการหล่อหลอม
ทั้งจากครูบาอาจารย์ และวัฒนธรรมสังคมญี่ปุ่น
