Page 20 - book1

- 17 -

บทที่ 10

ตอมา คุณครู ผูสอนสั่ง ใหจริงจัง เรียนรู สูประสาน

แตเมื่อใด ที่ทําผิด จากหลักการ ความเบิกบาน ก็หายหด ซดน้ําตา

เชื่อไหมว่า“คุณครู”เป็นผู้ที่เราต้องเสียนํ้าตาตั้งแต่วันแรกที่ไปโรงเรียน
จนถึงวันสุดท้าย ที่จะจบจากโรงเรียนเลย ทําให้คิดถึงวันแรกที่พาลูกไปโรงเรียน

แล้วได้เขียนความรู้สึกไว้ดังนี้

แมอุมลูก สงใหครู ผูยื่นรับ
ไมอยากกลับ เพราะดวงใจ แมหวงหา

สําเนียงถอย ที่ลูกนอง รองร่ํามา
เสมือนวา เปนคมมีด กรีดดวงใจ

สําหรับคนที่ยังไม่มีลูกก็ยังจะไม่ซาบซึ้งถึงบรรยากาศตรงนี้นัก แต่แม่ ๆ
ทุกคนที่มีภาระตรงนี้ อย่างน้อยก็คงได้มีความรู้สึก ดังที่ได้เขียนไว้กันบ้างนะ

แล้วก็หวนคิดถึงวัยเด็ก ที่พ่อกับแม่พาไปโรงเรียนวันแรก เหมือนเป็นวันโลกา
วินาศเลย คือทั้งโรงเรียนมีการร้องไห้ แบบประสานเสียงของลูก ๆ และเสียง
ปลอบโยนของพ่อแม่ซึ่งส่วนมากจะเป็นเสียงจากแม่มากกว่าพ่อ สําหรับตัวเอง

นะมีความรู้สึกว่า กําลังจะถูกทอดทิ้ง ให้อยู่กับคนแปลกหน้า ที่น่ากลัวมากใน
ตอนนั้น ไม่รู้ว่านํ้าตามาจากไหนก็ไม่รู้มันช่างไหลได้มากมาย ต้องกอดขาแม่ไว้

ไม่ยอมปล่อย กลัวไปหมด อยากกลับบ้าน ไม่ว่าคุณครูจะ พูดจาอ่อนหวาน
อย่างไรก็ไม่เอาทั้งนั้น มีความคิดตอนนั้นว่าให้แม่เอาหนังสือกลับมาสอนที่บ้าน
ก็ได้ ทําไมต้องมาเรียนที่โรงเรียนด้วย ทุกวันแม่ก็สอนเราอยู่แล้ว ถ้าเรียนใน

หนังสือจบแล้วค่อยมาสอบที่โรงเรียนก็ได้ เป็นความคิดวัยเด็กในสมัยนั้น (ซึ่งไม่
น่าเชื่อว่า ต่อมาจะมีโครงการ Home School ขึ้นมาจริงแต่น่าเสียดายที่มีแต่ใน

ต่างประเทศ) แล้วเชื่อไหมว่า แม่ต้องไปนั่งเรียนด้วยทุกวัน นานเป็นเดือนเลย