Page 24 - book1

- 20 -

บทที่ 12

เมื่อเติบใหญ ไดกลับ เปนนายบาง ใหอางวาง อยูเปนหนึ่ง ไมมีสอง

พบลูกนอง ที่สอพลอ ขอครอบครอง เจานายตอง น้ําตาเล็ด เข็ดจนตาย

ลองมามองในมุมกลับกันบ้าง ถ้าหากวันใดที่เรากลับได้เป็นเจ้านาย

บ้างล่ะ จะวางตัวอย่างไร จะมีความรู้สึกอย่างไร จะสวมบทบาทประเภทใดใน
มุมมองของบทที่ผ่านมา ถ้าเราเคยเป็นลูกน้องมาก่อน แล้วได้เลื่อนขั้นมาเป็น

เจ้านาย เราจะมีความเข้าใจในระบบงาน ก็จะมีความเข้าใจในความรู้สึกของผู้
ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาเป็นอย่างดี (ถ้าไม่ลืมนะ) นับเป็นบุญของลูกน้องไป ล้วงาน
ก็จะราบรื่นไปด้วยดี แต่จะมีสักกี่คนที่จะทําความเข้าใจว่าก่อนที่จะเข้ามาบริหาร

หน่วยงานใดไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่เพียงใดจะประสบความสําเร็จได้อย่างสวยงาม
นั้น ต้องบริหารจิตใจของสมาชิกในหน่วยงานนั้นก่อน เพราะถ้าได้ใจของลูกน้อง

แล้ว ไม่ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร ลูกน้องก็จะอยู่เคียงข้างเจ้านายเสมอ ดังเช่น
ข้อคิดว่า

อยูอยางนาย อยูจนตาย ไมมีเพื่อน ที่ชวยเตือน สติให ไมหวั่นไหว

อยูอยางเพื่อนก็มีเพื่อนเปนคูใจ คอยปลอบให คลายทุกข มีสุขพลัน
เมื่อยืนได อยาประมาท วาไมลม ผูคนชม ก็อยาจม กับความฝน

สรางความดีใหเปนที่กลาวกัน เมื่อถึงวัน สิ้นลม ลมลงดินฯ.