Page 40 - บทที่ 2 การใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร
P. 40
78 | G E L 1 1 0 1 ก า ร ใ ช้ ภ า ษ า ไ ท ย
(2) การใช้ให้เหมาะสมกับกาลเทศะ โอกาสและบุคคล คือ การใช้ค าต่างประเทศ
โดยดูกาลเทศะ โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ เช่น เมื่อพูดอยู่กับผู้ใหญ่ไม่ควรพูดภาษาไทยค าปน
อังกฤษค าจนมากเกินไป ซึ่งอาจเป็นการไม่เคารพหรือให้เกียรติผู้พูดได้ หรือใช้ศัพท์ต่างประเทศ
เฉพาะทางหรือศัพท์ทางวิชาการที่คนอื่นไม่รู้จักในการสื่อสารอาจท าให้การสื่อสารนั้นไม่สัมฤทธิผล
ได้ เช่น การใช้ศัพท์ทางการแพทย์จ านวนมากพูดเผยแพร่ความรู้เรื่องโรคฉี่หนูให้แก่ชาวบ้านหรือผู้
ที่ไม่อยู่ในแวดวงการแพทย์อาจท าให้การสื่อสารล้มเหลวหรือไม่เกิดผลเท่าที่ควรได้
(3) การใช้ให้เหมาะสมกับบริบททางสังคมและวัฒนธรรมการใช้อย่างไทย ค า
ต่างประเทศในภาษาไทยมีลักษณะที่น่าสนใจคือ ไทยน าค ายืมภาษาต่างประเทศมาใช้กับกลุ่ม
ศัพท์บางกลุ่มศัพท์ เช่น ภาษาเขมรในภาษาไทยมีหลายค าเป็นค าราชาศัพท์ ภาษาชวา-มลายูมัก
ปรากฏในวรรณคดีไม่นิยมใช้สื่อสารเป็นภาษาพูดเหมือนกับภาษาต่างประเทศอื่น ๆ ค าภาษาจีน
มีค าที่เกี่ยวกับอาหารการกินเป็นจ านวนมาก ส่วนค าภาษาอังกฤษมักเป็นค าศัพท์ที่ใช้ที่เกี่ยวกับ
วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเป็ นส่วนใหญ่ เป็ นต้น ความเฉพาะของการยืมค าจาก
ภาษาต่างประเทศในภาษาไทยเช่นนี้ สะท้อนให้เห็นลักษณะเฉพาะทางวัฒนธรรมของไทยในการ
รับค าต่างประเทศเข้ามา ซึ่งท าให้การใช้ค าต่างประเทศในภาษาไทยนั้น ผู้ใช้ควรให้ความส าคัญกับ
ความเฉพาะนี้ด้วย และควรใช้ให้เหมาะสมกับบริบททางสังคมและวัฒนธรรมการใช้อย่างไทย เช่น
ไม่ควรน าค าชวา-มลายูบางค ามาสื่อสารในภาษาพูดควรใช้ในวรรณคดี เพราะอาจท าให้ผู้ฟังไม่
เข้าใจได้ เช่น ค าว่า อสัญแดหวา ระเด่น เป็นต้น ผู้พูดควรเลือกใช้ค าให้เหมาะสมกับวัฒนธรรม
การใช้อย่างไทย หรือน าค าภาษาจีนซึ่งมีค าภาษาปากจ านวนมากมาใช้กับภาษาเขียน เป็นต้น
