Page 39 - บทที่ 2 การใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร
P. 39
G E L 1 1 0 1 ก า ร ใ ช้ ภ า ษ า ไ ท ย | 77
อาจออกเสียงเปลี่ยนไปบ้าง เช่น เก้าอี้ ตุน เก๊ หรือการใช้ค าภาษาจีนแล้วแปลความเป็นเป็น
ไทย เช่น ไชเท้า ความหมายในภาษาไทยคือ หัวผักกาด หรือ เกี้ยมไฉ่ ความหมายในภาษาไทย
คือผักกาดดองเค็ม หรือใช้ค าไทยประสมกับค าภาษาจีน เช่น ของช า ค าว่า ของ เป็นค าไทย ค า
ว่า ช า เป็นค าจีน เป็นต้น ตัวอย่างค ายืมภาษาจีนในภาษาไทย เช่น ก๋วยเตี๋ยว กุนเชียง เกี๊ยว
ขึ้นฉ่าย โจ๊ก เจียว จับกัง บะหมี่ พะโล้ ปาท่องโก๋ ซาลาเปา กงสี เซ้ง ตุน ลัง เฮง
โบตั๋น เก๊กฮวย ลิ้นจี่ กรรเชียง แจกัน ตู้ ตังเก ประทัด ไต้ฝุ่น เป็นต้น (วิไลศักดิ์ กิ่งค า,
2556)
(2) ภาษาบาลีและสันสกฤตในภาษาไทย ภาษาบาลีสันสกฤตเป็นภาษาที่มา
อิทธิพลต่อภาษาไทยอย่างมาก เป็นภาษาที่มีวิภัตติปัจจัย คือภาษาที่มีค าเดิมหรือรากศัพท์เป็น
ธาตุ (Root) ถ้าจะสร้างค าต้องน าแปรรูปค าเดิมและเติมปัจจัยหรือหน่วยค าที่ไว้เป็นประกอบหลัง
ค าที่เป็นธาตุให้เป็นค าใหม่ เช่น ชีวฺ(เป็น, อยู่) + ณี = ชีวี แปลว่า ผู้มักอยู่โดยปกติ ไทยยืมค า
บาลีสันสกฤตมาใช้ในภาษาไทยหลายลักษณะ เช่น การเปลี่ยนเสียงสระ เสียงพยัญชนะ เสียง
วรรณยุกต์ การตัดเสียง การเปลี่ยนแปลงค า เป็นต้น ตัวอย่างภาษาบาลีสันสกฤตในภาษาไทย
เช่น สวัสดี อาจารย์ แพทย์ ปฏิทิน เกียรติ เคารพ นาฬิกา ไมตรี ศีรษะ ครรภ์
ปรารถนา วิเคราะห์ ไพบูลย์ ครู พิรุณ พิกุล วาสุกรี เป็นต้น (สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์,
2531)
(3) ภาษาอังกฤษในภาษาไทย ภาษาอังกฤษเข้ามาปนในภาษาไทยมายาวนาน โดย
ในสมัยอยุธยาได้มีการเจริญสัมพันธไมตรีระหว่างไทยกับอังกฤษและมีการค้าขายระหว่างกัน
ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่มีวิภัตติปัจจัยเช่นเดียวกับภาษาบาลีและสันสกฤต ไทยยืมค า
ภาษาอังกฤษเข้ามาในหลายลักษณะ เช่น การทับศัพท์ การบัญญัติศัพท์ เป็นต้น ตัวอย่างค า
ภาษาอังกฤษในภาษาไทย เช่น กอล์ฟ ดีเซล ฟุตบอล สไลด์ สกี เสิร์ฟ วัคซีน กาแล็กซี่
ชอล์ก ซีเมนต์ เซลล์ โปรตีน ฟิสิกส์ โฟกัส แพลทินัม อะตอม เฮลิคอปเตอร์ กีตาร์
เปียโน กัปตัน ฟอร์ม ฟรี ซุป ปิกนิก แสตมป์ ไอศกรีม แอร์ เป็นต้น
2.2.5.3 การใช้ค าภาษาต่างประเทศในภาษาไทย
การใช้ค าภาษาต่างประเทศในภาษาไทยแม้บางค าจะใช้อย่าง
คุ้นชินแล้ว แต่ก็ควรตระหนักถึงวิธีการใช้อย่างถูกต้องและเหมาะสมกับบริบทด้วย เช่น กาลเทศะ
บุคคล วัยและเพศ เป็นต้น โดยการใช้ค าภาษาต่างประเทศในภาษาไทยมีหลักการกว้าง ๆ ดังนี้
(1) การใช้อย่างถูกต้อง คือ การเขียนอย่างถูกต้องตามการสะกดค าตามหลัก
ภาษาไทย หรือพูดออกเสียงอย่างถูกต้องตามการออกเสียงอย่างไทย และเรียบเรียงรูปประโยคใน
การสื่อสารตามแบบภาษาไทย หากมีค าศัพท์ไทยใช้ควรใช้ค าศัพท์ไทยแทน
