Page 64 - DoiSuthep
P. 64
64
“วิรังคราช” ภาษาล้านนาออกเสียง “มะลังก๊ะ”) ซึ่งอาณาบริเวณที่ขุนหลวงวิลังคะ
อาศัยอยู่คือเทือกดอยคำาที่เชื่อมต่อกับดอยสุเทพ อันเป็นการตอกย้ำาถึงความสำาคัญ
ของดอยลูกนี้อีกครั้งเป็นตำานานฉากที่สอง
ขุนหลวงวิลังคะได้ซ่อนความปรารถนาที่จะทวงคืนดินแดนลุ่มแม่ระมิงค์จาก
ผู้มาใหม่ไว้ด้วยการแสดงออกภายใต้สัญลักษณ์ของความรักความลุ่มหลงพิสวาส
แทน ประกาศว่าตนประสงค์จะวิวาห์กับพระนางจามเทวี ในที่สุดเกิดสงครามระหว่าง
สองชนเผ่า ลัวะ-เม็ง
มีการท้าประลองยุทธด้วยการพุ่งสะเหน้า (หอก) จากบริเวณดอยสุเทพให้
ปักลงใจกลางเมืองลำาพูนถึง 3 คำารบ กระทั่งนำาไปสู่การสู้รบกันจริงในสนามเลือด
เดือด จบลงด้วยการ “พ่ายรัก-พ่ายรบ” ของฝ่ายคนพื้นเมืองที่มีอาวุธยุทโธปกรณ์
อ่อนด้อยกว่า จนขุนหลวงวิลังคะต้องเอาสะเหน้าพุ่งขึ้นฟ้าทิ้งตกลงมาให้ปักอก
ตัวเองเยี่ยงคนตรอมใจตาย
โบราณสถาน “สันกู่” ใกล้ทางแยกที่จะขึ้นไปสู่หมู่บ้านม้งดอยปุย เป็น
สถาปัตยกรรมรูปแบบหริภุญไชย ใช้วัสดุศิลาแลงและอิฐก่อสร้าง น่าสงสัยว่าศิลปะ
หริภุญไชยปรากฏขึ้นได้อย่างไรบนดอยสูง? ใครเป็นผู้สร้าง? เหตุที่ไม่มีหลักฐาน
