Page 71 - กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา

๖๔

(๓) หลักเกณฑมาตรา ๑๒๔/๑ คํานึงถึงวุฒิภาวะของผูเสียหายซึ่งเปนเด็กโดยใชเกณฑอายุไมเกิน ๑๘ ปเทานั้น
หาใชหลักเรื่อง “ผูเยาว” หรือ “ผูบรรลุนิติภาวะ” ไม ดังเห็นไดจาก
บันทึกสํานักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา ประกอบรางพระราชบัญญัติแกไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณา
ความอาญา (ฉบับที่...) พ.ศ. ... เรื่องเสร็จที่ ๔๔๐/๒๕๕๐ หนา ๖ มีขอสังเกตของสํานักงานอัยการสูงสุด เกี่ยวกับเจตนารมณ
ของการแกไขเพิ่มเติม มาตรา ๑๒๔/๑ ตามพระราชบัญญัติแกไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา
(ฉบับที่ ๒๖) พ.ศ.๒๕๕๐ มีขอความตอนหนึ่งวา
“...ในกระบวนการดําเนินคดีชั้นสอบสวน ไดแก การรองทุกข การชี้ตัว การสอบปากคําผูตองหา ผูเสียหาย
หรือพยานที่เปนเด็ก จําเปนจะตองมีนักจิตวิทยาหรือนักสังคมสงเคราะห และพนักงานอัยการทําหนาที่ดูแลชวยเหลือเด็ก
โดยนักจิตวิทยาหรือนักสังคมสงเคราะหมีบทบาทในการดูแลชวยเหลือเด็กทางดานจิตใจและสังคมโดยทั่วไป สวนพนักงาน
อัยการทําหนาที่ดูแลกระบวนการดําเนินคดีซึ่งสอบสวนใหเปนธรรม การทําหนาที่ดังกลาว จึงเปนมาตรฐานความคุมครอง
ขั้นตํ่าที่รัฐใหแกเด็ก โดยคํานึงถึงความมีวุฒิภาวะของเด็กเปนสําคัญ...” ซึ่งเมื่อพิจารณาประกอบถอยคําในตัวบทมาตรา
๑๒๔/๑ ที่บัญญัติวา “...ในคดีนี้ ผูเสียหายเปนเด็กอายุไมเกินสิบแปดป...” แลว ยอมเห็นเจตนารมณของกฎหมายมาตรานี้วา
มาตรา ๑๒๔/๑ คํานึงถึงวุฒิภาวะของผูเสียหายที่เปนเด็กโดยใชเกณฑอายุไมเกิน ๑๘ ป เทานั้น หาไดใชหลักเกณฑเรื่องความเปน
“ผูเยาว” ตามที่บัญญัติไวในประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย มาตรา ๑๙ และมาตรา ๒๐ ไม ดังนั้น แมผูเสียหายที่เปนเด็ก
จะพนจากภาวะผูเยาวและบรรลุนิติภาวะโดยการสมรส เมื่อทําการสมรส หากการสมรสนั้นไดทําตามบทบัญญัติมาตรา ๑๔๔๘
อันเปนเหตุใหผูเสียหายเปนผูบรรลุนิติภาวะ ตามมาตรา ๒๐ แลวก็ตาม หากวาผูเสียหาย ซึ่งบรรลุนิติภาวะโดยการสมรส
ตามมาตรา ๒๐ นั้น ยังมีอายุไมเกิน ๑๘ ป เปนผูรองทุกข พนักงานสอบสวนและพนักงานฝายปกครองหรือตํารวจ
ผูรับคํารองทุกขยอมอยูในบังคับที่จะตองดําเนินการตามมาตรา ๑๒๔/๑ (ธานิศ เกศวพิทักษ, ๒๕๕๘)