Page 205 - Efsane

gibiydi. “Gelmek zorunda değilsin. Cepheye başka bir yoldan gidersin, orada
buluşuruz. Bir buluşma noktası belirleyebiliriz. İkimizi de riske atmaktansa
sadece birimiz gider.”

Day’e, Vegas gibi askeri bir şehre gitmenin delilik olduğunu söylemek

istiyordum. Ama söylemedim. Gözümün önüne sadece Tess’in kambur duran
ince omuzlan ve büyük gözleri geliyordu. Annesini kaybetmişti zaten. Ağabeyini
de. Tess’i de kaybedemezdi. “Onu gidip bulmalısın,” dedim. “Beni ikna etmek
zorunda değilsin. Ama seninle geliyorum.”
Day kaşlarını çattı. “Hayır, gelmiyorsun.”
“Desteğe ihtiyacın var. Mantıklı düşün. Yolda sana bir şey olursa başının belaya
girdiğini nereden anlayacağım?”

Day bana baktı. Bu karanlıkta bile gözlerimi ondan alamıyordum. Yağmur
yüzünü temizlemişti. Saçındaki kan kırmızısı şerit gitmişti. Sadece birkaç beresi
vardı. Biraz boynu bükük de olsa bir meleğe benziyordu.
Utanıp başka bir yere doğru baktım. “Tek başına gitmeni istemiyorum, o kadar.”
Day iç geçirdi. “Pekâlâ. Cepheye gidip Eden'in nerede olduğunu bulacağız,
sonra da sınırı geçeceğiz. Koloniler büyük ihtimalle bize kucak açacaktır, hatta

belki yardım ederler.”

Koloniler. Daha kısa bir süre öncesine kadar dünyadaki en büyük düşmanlar gibi
geliyorlardı. “Tamam.”

Day bana doğru eğildi. Uzanıp yüzüme dokundu. Parmaklarının hâlâ acıdığını
anlayabiliyordum ve tırnakları kurumuş kan yüzünden kararmıştı.
“Muhteşemsin,” dedi. “Ama benim gibi birinin yanında kaldığın için ahmaksın.”
Elini tutarken gözlerimi kapadım. “O zaman ikimiz de ahmağız.”
Day beni kendine doğru çekti. Başka bir şey söyleyemeden beni öptü. Dudakları

sıcak ve yumuşaktı, daha sert bir şekilde öpünce kollarımı boynuna dolayıp ben
de onu öpmeye başladım. O an omzumdaki acı umurumda değildi. Askerler bizi
bu vagonda bulup götürecek olsalar bile... Başka hiçbir yerde olmak
istemiyordum. Sadece burada, Day’in kolları arasında, güvende olmak
istiyordum.

Daha sonra yerde kıvrılırken Day’e, “Garip,” dedim. Dışarıda kasırga tüm
şiddetiyle sürüyordu. Birkaç saat içinde yola çıkmamız gerekecekti. “Seninle
burada olmak çok garip. Seni çok az tanıyorum. Ama... sanki aynı kişiymişiz de
iki farklı dünyada doğmuşuz gibi hissediyorum.”