Page 74 - หนังสือจรัมบุญ ที่ระลึก ๑๒๓ ปีชาตกาล งานวันมูลนิธิสมเด็จพระสังฆราช (ปุ่น ปุณฺณสิริหาเถร) ๒๑ กรกฎาคม ๒๕๖๒.
P. 74
สารีบุตรและโมคคัลลานะ ๒ สหายนี้ นับว่ามีอัธยาศัยดีมาก
ไม่ลืมบุญคุณของผู้มีคุณคืออาจารย์ ก่อนที่จะจากอาจารย์ที่ให้ความรู้
แก่ตนนั้นจึงเข้าไปกราบลาอาจารย์แจ้งความจริงว่า ได้พบธรรมของ
พระสมณะโคดมบรมศาสดา และได้พบทางดับทุกข์เพราะธรรมนั้น
จึงขอลาอาจารย์ไปสมัครเป็นสาวกของพระสมณะโคดม เพราะแน่ใจ
ว่าจะได้โมกขธรรมที่นั่น การไปครั้งนี้ข้าพเจ้าทั้ง ๒ ขอกราบเรียนว่า
จะขอเชิญอาจารย์ไปเฝ้าพระพุทธเจ้าด้วย เพื่อสมัครตนเป็นศิษย์ของ
สมณะโคดมร่วมกัน
สัญชัยปริพพาชก ได้ฟังค�าแนะน�าศิษย์ทั้งสองนั้น เสียวใน
ทรวงอกเหมือนถูกแทงด้วยหอก เสียใจเป็นอย่างมากที่ศิษย์ทั้ง ๒
จะจากส�านักไปเข้าสมัครเป็นสาวกของพระสมณะโคดม การไปของ
ศิษย์ทั้ง ๒ ครั้งนี้ ท�าให้ฐานะของส�านักปริพพาชกทรุดลงแทบหมดสิ้น
เสื่อมทั้งลาภสักการะ เสื่อมทั้งความเคารพนับถือ เพราะสารีบุตรและ
โมคคัลลานะมาจากสกุลที่มั่งคั่ง มีทรัพย์มาก มีโภคะมาก เป็นสกุล
พราหมณ์มหาศาล เมื่อมาเป็นปริพพาชกผู้คนนับถือมาก ต่างมา
เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่พวกปริพพาชกเป็นอย่างดี คนในสกุลของสารีบุตร
และโมคคัลลานะก็อุปถัมภ์ สภาพของสัญชัยเฟื่องฟูด้วยลาภและ
สักการะไม่ขาดแคลน
แต่สัญชัยปริพพาชก เป็นคนมีมานะมาก ไม่ยอมเห็นด้วยกับศิษย์
ใช้ปฏิภาณของตนพูดกับศิษย์ทั้ง ๒ ว่า การไปเข้าลัทธิพระโคดมนั้น
เหมือนจระเข้อยู่ในตุ่ม จะเติบโตได้อย่างไร จึงถามศิษย์ทั้ง ๒
เป็นนัยว่า คนในโลกนี้ คนฉลาดมากหรือคนโง่มาก ศิษย์ทั้ง ๒
ตอบวาทะของอาจารย์ว่า คนโง่มากกว่าคนฉลาด อาจารย์สัญชัยจึงพูด
ฝากความฉลาดของตนในยามที่ศิษย์จะจากไปว่า “ถ้าอย่างนั้น
48 จรัมบุญ
