Page 82 - หนังสือจรัมบุญ ที่ระลึก ๑๒๓ ปีชาตกาล งานวันมูลนิธิสมเด็จพระสังฆราช (ปุ่น ปุณฺณสิริหาเถร) ๒๑ กรกฎาคม ๒๕๖๒.
P. 82
ในห้องนอน ปิดประตูลงกลอนขังตัวเองคิดว่าจะนั่งนอนกินให้สบายใจ
ขนมเจ้ากรรมไม่ยอมให้กินติดกันเป็นก้อนใหญ่ มันเหนียวเหมือน
ดวงใจอันตระหนี่ของเศรษฐีเช่นเดียวกัน มีเงินตั้ง ๘๐ โกฏิ ไม่เคย
ให้ใครเลยแม้แต่น�้ามันสักหยดเดียว มีเงินไม่ได้ซื้อของ มีทองไม่ได้ใช้
เสียดายไว้เพื่อประโยชน์แก่ใคร ในที่สุดก็ตกเป็นของคนอื่นและ
พูดกับเศรษฐีว่า ให้เอาขนมนี้ไปถวายพระพุทธเจ้ากับสาวก ๕๐๐ รูป
ที่พระวิหารเชตวัน เศรษฐีได้ท�าตามค�าแนะน�านั้น จึงไปเฝ้าพระพุทธเจ้า
พร้อมด้วยภรรยา ได้ถวายขนมนั้นแด่พระสงฆ์ ๕๐๐ รูปมีพระพุทธเจ้า
เป็นประธาน
พระภิกษุสงฆ์มีจ�านวนตั้งร้อยๆ ฉันขนมเบื้องไม่หมด ถึงกับ
ต้องน�าไปเททิ้งข้างซุ้มประตู ที่นั้นประชาชนเรียกว่าซุ้มขนมเบื้องต่อมา
สมเด็จพระบรมศาสดาทรงแสดงธรรม โปรดโกสิยะให้ได้มรรคผล
พระธรรมเทศนาได้เป็นประโยชน์แก่ประชาชนเป็นอันมาก การที่
พระโมคคัลลานะปรับความเข้าใจกับจอมขี้เหนียวได้ ชะรอยท่านจะใช้
ลัทธิไม่ชูงวงเข้าสู่สกุลตามที่พระพุทธเจ้าทรงแนะน�าไว้
๒. ไม่พูดค�ำอันเป็นเหตุให้โต้เถียงกัน
เรื่องนี้เป็นส�าคัญในเรื่องค�าพูด เพราะคนเราจะเป็นมิตรกัน
ก็เพราะค�าพูด จะเป็นศัตรูกันก็เพราะค�าพูด โบราณกล่าวไว้ว่า
ปากเปรี้ยวยกกระบุงแกลบ ปากหวานยกไม้ซุง มีอธิบายว่าคนปาก
ร้ายจะวานใครยกกระบุงแกลบเขาก็ยกไม่ไหว คือไม่เต็มใจช่วยยกให้
ส่วนคนปากหวานนั้นจะออกปากวานใคร อย่าว่าแต่กระบุงแกลบเลย
แม้ท่อนซุงใหญ่โตก็ยังยกไปได้ด้วยความเต็มใจช่วย สุนทรภู่พูดไว้น่า
ฟังว่า
56 จรัมบุญ
