Page 96 - พท21001

90

องคความรูที่ควรศึกษาเพิ่มเติม

ี
ั
ในการเพิ่มพูนความรูเพื่อการเปนนกจัดรายการวิทยุที่ดี ผูประกอบอาชพดานนี้ควรศึกษา
เนื้อหาความรูที่จะนํามาใชในการพัฒนาอาชีพในเรื่องตอไปนี้

1) ศิลปะการพูดและศิลปะการเขียน เพราะเปนอาชพที่ตองอาศัยศาสตรทั้งสองดาน
ี
ประกอบกัน
2) ระดับของภาษา ซึ่งเปนเรื่องของการศกษาถึงความลดหลั่นของถอยคํา และการเรียบเรียง
ึ

ถอยคําที่ใชตามโอกาส กาลเทศะ และความสัมพันธระหวางบุคคลที่เปนผูสงสารและ
ั้
ผูรับสาร ซึ่งกลุมบุคคลในสังคมแบงออกเปน หลายกลุม หลายชนชน ตามสภาพอาชพ ถิ่นที่อยู
ี
อาศัย ฯลฯ ภาษาจึงมีความแตกตางกันเปนระดับตามกลุมคนที่ใชภาษา เชน ถอยคําที่ใชกับ

ึ่
พระภิกษุสงฆและพระราชวงศ อาจใชถอยคําภาษาอยางหนง ภาษาของนกเขียนหรือกวีที่สื่อสาร
ั
ึ

ึ่

ถึงผูอาน ก็จะใชภาษาอีกอยางหนง เปนตน ดังนนผูใชภาษาจึงตองคํานงถึงความเหมาะสมและ
ั้
เลือกใชใหถูกตองเหมาะสมกับกาลเทศะและบุคคล
ในภาษาไทยจะแบงระดับของภาษาเปน 5 ระดับ คือ
2.1 ภาษาระดับพิธีการ เปนภาษาที่ใชในงานพระราชพิธี หรืองานพิธีของรัฐ

2.2 ภาษาระดับทางการ เปนภาษาที่ใชในที่ประชุมที่มีแบบแผน ในการบรรยาย

การอภิปรายที่เปนทางการ เปนตน

2.3 ภาษาระดับกึ่งทางการ เปนภาษาที่ใชในการอภิปราย ประชุมกลุมในหองเรียน

การพูดทางวิทยุและโทรทัศน ขาว และบทความในหนังสือพิมพ เปนตน

ั

2.4 ภาษาระดับสนทนาทั่วไป เปนภาษาที่ใชสนทนาทั่ว ๆ ไปกับคนที่ไมคุนเคยมากนก
เชน ครูพูดกับผูเรียน เปนตน

2.5 ภาษาระดับกันเอง เปนภาษาระดับที่เรียกวาระดับปากเปนภาษาสนทนาของ

ครอบครัว ในหมูเพื่อนสนิท หรือญาติพี่นอง พูดอยูในวงจํากัด

3) เรื่องของน้ําเสียงในภาษา ซึ่งเปนเรื่องที่เกี่ยวกับอารมณความรูสึกของผูสงสารที่ปรากฏ

ใหรูสึกหรือเปนรองรอยในภาษาหรือเนอหาที่ผูสงสารตองการจะสื่อออกมาเปนความรูสึกแฝง
ื้
ที่ปรากฏในการสื่อสาร ซึ่งนกจัดรายการวิทยุตองระมัดระวังมิใหมีนาเสียงของภาษาออกมาในทาง
้ํ
ั
ที่ไมพึงประสงค หรือสรางความรูสึกที่ไมดีแกผูฟง

4) เรื่องของหลักการใชภาษา เชน เรื่องของคําสรรพนามที่เกี่ยวกับบุคคล คําลักษณะนาม

คําราชาศัพท การออกเสียง ร ล และการออกเสียงคําควบกล้ํา