Page 107 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 107
ั
�
น�นล่ะ.., บทนีล่ะ..” เราบอกว่ายังไม่ได้ ท่านก็เทียวบอกเราให้สวด
ให้ได้ เราตั้้องกลับมาท่องพระสูตั้รตั้่าง ๆ ในหนังสือเอกเทสสวดมนตั้์
่
ั
ู
แล้วเทียวไปถามหลวงป จนในหนังสือเล่มน�นเราสวดได้เป็นอันมาก
ทีเดียว และในท่สดเราก็สวดได้หมด เรานึกดีใจอยมาก กลับไปถาม
ี
้
ู
่
ท่านอีก “..หลวงปู่ครับผมสวดได้หมดแล้ว..” หลวงปู่ท่านว่า “..ให้พร
ี
�
ยะถาสัพพี ได้แล้วบ่..”, “..ได้แล้วครับ..” (เราว่า) คราวนหลวงปู่ท่าน
บอก “...เอ้อ.. เอาไว้นั่นละ ซะก่อน.. อยู่ไปภาวนาไปเรื่อยเด้อ..” ท่าน
ั
ว่าแค่นน เรากลับออกมาด้วยความรู้สึกผิดหวังอยู่มาก เพราะเรา
�
้
ั
�
ั
เทียวไปถามแล้วกลับมาท่อง ทกครงก็นึกหวงอยู่ว่า หากท่านทราบ
�
ี
ั
�
ว่าเราท่องบทนนบทนได้แล้วท่านคงจะให้เราบวช ดังนเสมอ แตั้่ท่าน
ี
�
ี
้
�
ก็ยังไม่อนญาตั้บวชสักที จนในตั้อนท้ายท่สด เราท่องได้หมดสน จึง
ิ
้
นึกหวังอยู่ในใจว่าคราวน�หลวงปู่ท่านคงจะอน้ญาตั้ให้เราบวชแน่นอน
ี
ี
็
ิ
ู
เพราะทจะตั้้องท่อง เรากท่องได้จนหมดส�นแล้ว แตั้่แล้วหลวงป่กยัง
่
็
ิ
คงไม่อนญาตั้บวชอีกตั้ามเคย เมอท่านว่าอย่างน�นเราเลยหมดส�น
ื
ั
่
้
ความหวังท่ว่า “..เม่อไรเราจะได้บวช..” เราจึงรู้สึกตั้ัวว่า เม่อก่อนเรา
ื
ี
ื
ู
นึกจะเอาผลงานท่เราท่องบทสวดมนตั้์สวดพร สวดพระสตั้รตั้่าง ๆ
ี
ได้ไปเป็นเคร่องตั้่อรองกับหลวงปู่ แล้วท่านก็จะพิจารณาและอนญาตั้
้
ื
บวช มาถึงคราวนแล้วหมดกันเลย ไม่รู้จะเอาอะไรไปตั้่อรองกับหลวงปู่
ี
�
อีกแล้ว เราเลยหมดท่ากลับมานึกในใจว่า เอาละ เร่องจะได้บวช -
ื
้
ไม่ได้บวช เราจะย้ตั้ิความหวังและกังวลเอาไวก่อน แล้วดำเนินการ
ภาวนาไปตั้ามพระตั้ามเณรเรอยไปอย่างท่ท่านบอกก็แล้วกัน เราจึง
่
ื
ี
�
ทาภาวนาไปเรื่อย ๆ ตั้ามวันคืนที่ผ่านไป.....
ั
ั
เรานนเม่ออยู่ประพฤตั้ิปฏิิบตั้ตั้น ตั้ามข้อวตั้รปฏิิบตั้ิ กิจวตั้ร
ื
�
ั
ิ
ั
ั
�
ประจาวัน อันเป็นท�านองของพระ ก็ได้สังเกตั้รู้เห็นกิจกรรม กิจวตั้ร
ั
ู
่
่
้
ื
ในส่วนละเอียดของพระทกเรองทกราว เรองการขบฉัน ความเป็นอย
้
ื
่
l
ความเปนมาของเรา 93
็
