Page 168 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 168
ี
�
ใช้เวลาส่วนมากไปหาถ้า’ แล้วก็ไม่ได้ส่วนไหนท่มันสงบสมใจตนเอง
�
�
ี
ี
เลย ทาให้เราได้สะดุดใจว่า “..ท�จิรู้ิงแล้ว อย่ทไหนก็ตั้้องภาวนาสิ..”
้
เราแรก ๆ คิดว่าจะหาสถานท่ด ๆ ท่ไหนเสียก่อน แล้วจะต้งใจภาวนา
ี
ั
ี
ี
ื
เม่อท่านพูดอย่างน้เราก็ถึงบาง เอ้อ “...เอ้อ.. เราจะมาภาวนา.. ไม่ใช่
ี
ี
จะมาหาถ้าน่นา..” คาของท่านอาจิารู้ย์โส ทาให้เรู้าได้คิด ความัคิด
�
�
�
้
้
�
ี
ความัเห็นอนนก็เลยเป็นหลก ไมั่ว่าเรู้าจิะไปอย่ทไหน เรู้าก็พยายามั
้
�
ี
ไมั่เด่อดรู้้อนน้ก หลบัเข้ามัาท�ในใจิของเรู้าเอง “ท�ภาวนาจิรู้ิง ๆ แล้ว
ี
ี
ี
่
ี
ั
คอท�ในใจิของเรู้า เรู้ามัาหาความัสงบัท�ในใจิของเรู้า” อย่างน้นดอก
้
่
จงจะเป็นการสมควร สถานทเป็นถาเป็นเหว หรอภเขานน เป็นส่วน
ี
้
�
ื
ึ
ู
ั
ี
้
ู
ึ
ั
้
ประกอบภายนอกเท่านน ความหมายของท่านอาจารย์โส ท่พดขน
ึ
มาว่า “ผมนึกว่าท่านจะมาภาวนา” ก็หมายความว่า ท่านเห็นเราข้นไป
ึ
็
ั
้
ั
ั
จากอีสานนกว่าตงใจมาภาวนา ปรากฏว่าท่านเหนเรามวแต่ต้งใจ
�
จะมาหาถ้า อันนี้เป็นที่ประทับใจที่เราได้จากท่าน ท่านอาจารย์โส ท่าน
ไม่ใช่คนพูดมาก ท่านติงด้วยถ้อยคาเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกคนทุกท่านต้อง
�
ปฏิบัติอย่างจริงอย่างเข้มแข็ง แข็งแรง และเม่อปรากฏเป็นอย่างไร
ื
�
ั
็
กค่อยมาพดกนตามจงหวะสมควร เราไม่เคยได้ไปพกจาพรรษากบ
ั
ั
ั
ู
ท่านอาจารย์โสดอก เพียงแต่ได้ไปร่วมลงอุโบสถกับท่านเท่าน้น
ั
ื
ปฏิปทาของท่านอาจารย์ ท่านปฏิบัติเพ่อความพ้นทุกข์ และท่านก
็
ั
ิ
ั
ิ
ี
่
ุ
ึ
ิ
เป็นผ้ปฏบตดปฏบตชอบทน่าจะบรรลธรรมสมประสงค์แล้วองค์หนง
่
ี
ิ
ู
ึ
�
ิ
เราเองนับถือว่าท่านเป็นครูบาอาจารย์องค์สาคัญย่งของเราอีกองค์หน่ง
เสมอมา...
l
154 พระพิชิต ชิตมาโร
