Page 165 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 165
ั
ั
เรียกว่าแผ่นถ่วเน่า” เวลาจะกิน เขาก็เอาแผ่นถ่วเน่าแห้งไปปิ้งย่าง
ี
ั
บนไฟจนค่อนข้างสุกเกรียม แหม่!! ไอ้แผ่นถ่วเน่าน่น่ะ ถ้ามันยัง
ไม่ได้ปิ้งละก็ มันเหม็นบรรลัยเลยนะ กล่นเหม็นของมันเหมือนข้แห้ง
ิ
ี
ั
น่าจะเหมือนอุจจาระเป็นแผ่นตากแห้งน่นเอง แล้วย่งวันไหนอากาศ
ิ
ื
้
ิ
ิ
่
่
มันชน ๆ สักหน่อย กลนยงโชยมา เหม็นหนักเข้าไปอีก แต่ถ้าเขา
้
ึ
ิ
่
ู
ิ
เอาไปปง กลนก็หอมขนอยนะ ปงจนเกรียมแล้วเอามาโขลก ๆ เอา
่
้
ิ
้
ั
ใส่ลงไปในหม้อแกง โขลกพริกใส่หน่อย ใส่ลงไปกับผัก เท่าน้นแหละ
ั
แกงของชาวเขาน่ะ ส่วนมากไปบิณฑบาตก็จะได้แกงแบบน้ แกงถ่วเน่า
ี
ผักกาดน่แหละ ขนาดท่กับข้าวก็ไม่ค่อยมี ไม่มีปลาไม่มีเน้ออะไร
ี
ี
ื
กับเขาหรอกนะชาวเขาน่ะ เขาได้ผักเอาไปต้มแล้ววางบนถาดกลางวง
ที่เขากินข้าวกัน ก็แย่งกันกินเลย ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ คงจะอร่อยอยู่หรอก
กระมัง เห็นออกมาใส่บาตรเห็นเม็ดข้าวติดหน้าติดตา ตามปากตามมือ
มอม ๆ แมม ๆ ทั่วหมด
วันหน่ง พวกเรานั่งพักอยู่ท่ศาลาหน้าถ้าตอนเย็น ๆ มีหนุ่ม
ึ
ี
�
ื
ึ
มูเซอคนหน่งมาพูดมาคุย เขาพูดภาษาไทยพ้นเมืองได้นิด ๆ หน่อย ๆ
๊
ื
ุ
่
เขาบอกว่าชอ จะดะ เขาไม่ค่อยสบาย อยากจะขอยาตเจ้าหน่อย
พวกเรามีแต่ยา พาราเซตามอล เท่านน แบ่งเอาให้เขาไป ทพวกเรา
ั
้
ี
่
ั
เตรียมยาติดตัวไปคราวน้นมียาพารามาคนละซอง ก็หลายเม็ดอยู่
มีประมาณ ๒๐ - ๓๐ เม็ด แบ่งให้เขาไป ๑๐ เม็ด เขาก็กลับไป
พอมาทีหลังอีกสักช่วโมง มีมาอีกคนหน่งเป็นคนหนุ่ม ป�วยอีกแล้ว
ั
ึ
มาขอยาอีก พวกเราก็เลยแบ่งให้เขาไปอีก ต่อมาก็มีมาขออีก ตกลง
เรากับท่านอาจารย์ต�กเอายาให้เขาไปจนหมด เม่อเขามาขอเราก
ื
็
ิ
สงสารเห็นใจว่าเป็นคนป�าคนดอย ส้นไร้ไม้ตอก หยูกยารักษาป�วยไข้
ิ
คงเป็นของหายากเอามาก ๆ คิดว่าพวกเราเองอีกไม่นานก็กลับออกไป
ี
้
และไปหาเอาใหม่ได้ไม่ยากเย็นอะไร เลยให้เขาไปจนหมด ทน
ี
l
ความเปนมาของเรา 151
็
