Page 312 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 312
ั
้
อ�าลา “เจำ้าอาวาสวดหินหมากเปง”
เรำเดินทำงมำเป็นเจ้ำอำวำสวัดหินหมำกเป้งเม่อปี พ.ศ. ๒๕๔๒
ื
ี
ื
ั
้ำ
บัดน้ำ พ.ศ. ๒๕๕๒ เน่องจำกเรำได้ทุ่มเทควำมสำมำรถทงร่ำงกำย
ี
ทงจิตใจ มุ่งท�ำหน้ำที่ในกิจกรรมท่เรำไม่มีควำมรู้ควำมถนัดในกำรท�ำ
้ำ
ั
้ำ
ื
ี
หน้ำท่เป็นเจ้ำอำวำสวัดหินหมำกเป้ง ดังท่ได้กล่ำวมำแล้วในเบองต้น
ี
�
ู
และประกอบกับเรำไม่มหม่คณะทจะคอยช่วยให้คำปรกษำหำรอได้
ึ
ี
่
ื
ี
ึ
้ำ
ี
ื
ในเร่องใหญ่เร่องส�ำคัญท่เรำเองไม่มีควำมรู้ท่เกิดมีขน เรำไม่มีผู้พอท
ี
ี
่
ื
้ำ
ี
จะพ่งพำอำศัยปรึกษำหำรือ เรำจึงต้องเป็นผู้ท่ได้คิดอ่ำนและทง
ั
ึ
ึ
ด�ำเนินกำรเองเป็นส่วนมำก ซ่งก็ได้อำศัยพระเณรเท่ำท่มำอยู่ร่วมกัน
ี
นนเองเป็นผู้ช่วยด�ำเนินกิจกรรมกิจกำรอะไร ๆ ของวัดหินหมำกเป้ง
ั
้ำ
ี
่
ิ
้ำ
ั
ดังนนในการที่ต้องใช้ความคิดพิจารณา และก็บุกบ่าฝ่าฟันท�าในส่งท
ตนไม่ถนัด ทำใหสุขภาพร่างกายของเราในทุกด้านทุกส่วน ค่อย ๆ
้
้ำ
ี
ทรุดโทรมลง พอมำถึงวันน ปี ๒๕๕๒ นับเป็นเวลำถึงสิบปีแล้ว
ที่เรำได้อยู่เป็นเจ้ำอำวำสบริหำรวัดหินหมำกเป้ง ซึ่งตลอดมำได้พยำยำม
ปรับปรุงกอบกู้สถำนกำรณ์ กู้สภำวะและสภำพของวัดหินหมำกเป้ง ให้
่
ื
ี
กลับคืนมำ คนสภำพมำเป็นอยู่ใกล้เคียงกบสมัยหลวงป่เทสก์ทท่ำน
ั
ู
้ำ
พำพวกเรำอยู่มำเม่อก่อน จำกท่เรำได้กรำกกร�ำทงกำยใจ สุขภำพ
ั
ื
ี
ของเรำทรุดโทรมลงมำก ในด้ำนร่ำงกำยก็อ่อนเพลียอ่อนแอลง กำร
พักผ่อนไม่สำมำรถท�ำได้เต็มท่ ควำมเคร่งเครียดเพรำะควำมคิดควำม
ี
ิ
ิ
อ่ำนในกจกรรมกจกำรต่ำงๆ เกดเป็นควำมเคร่งตงสะสมอย่ภำยใน
ู
ึ
ิ
ทงน้ำกด้วยมควำมกงวลเป็นเหมือนภำระทต้องแบกอย่ตลอดเวลำ
ู
ั
่
ี
ั
ี
็
้ำ
ี
ื
ี
เหล่ำน ล้วนแต่สืบเน่องมำจำกควำมท่เรำมีควำมปรำรถนำท่จะให้วัด
้ำ
ี
ี
ั
หินหมำกเป้ง ยังคงควำมม่นคง สง่ำงดงำม ยืนหยัดเป็นหลักส�ำนัก
ี
ึ
้ำ
หน่งอยู่ในฝ่ำยกรรมฐำนในแถบลุ่มแม่น�้ำำโขงของพวกเรำนเอง ลงท้ำย
l
298 พระพิชิต ชิตมาโร
