Page 313 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 313
ก็ท�ำให้สภำพร่ำงกำย ประสำท สมองเกิดอำกำรอ่อนล้ำ ล่ำถอย ควำม
ี
ี
ื
ี
จริงกำรล้ำน้ำคงจะค่อย ๆ ล้ำมำเร่อยตลอดสิบปีท่ผ่ำนมำน้ำ จนใน
ท่สุดถึงระยะหลัง ๆ ท�ำให้รู้สึกว่ำสมองของเรำ มันไม่สำมำรถจะด�ำร
ิ
ี
ู
ไม่สำมำรถจะเล่อนไหลคิดพิจำรณำส่งใดได้อีกแล้ว เรำมำสังเกตด
ื
ิ
ึ
ี
อำกำรท่ปรำกฏให้รับรู้ได้ อย่ำงเช่น มีเหตุกำรณ์อะไรเกิดข้ำน เม่อม
ี
ื
้ำ
ี
ื
ใครมำบอกมำชมำแจง เรำก็เพียงแต่ได้รับทรำบ เม่อรับทรำบแล้ว
ก็มิรู้ท่จะท�ำอย่ำงไรต่อ มีแต่รู้สึกงงงัน หยุดน่ง เพียงแค่รู้เฉย ๆ ไป
ี
ิ
ั
อย่ำงน้ำนเอง ไม่สำมำรถคิดอ่ำนอะไรต่อไปได้เลย เรำพยำยำมคิด
ี
พยำยำมหำเหตุหำผล มันก็ไม่สำมำรถเป็นไปได้ อำกำรส่นท่เหมือน
ั
ั
ั
็
่
่
ื
็
ั
ั
่
ึ
้ำ
ิ
เป็นโรคพำร์กนสน กสนมำกขน สนตำมมอตำมเท้ำ ใบหน้ำกสนมำก
ึ
้ำ
ื
ขน กล้ำมเน้ำอท่วร่ำงกำยมันไม่สัมพันธ์ไม่ทรงต่อเน่องกัน เกิดควำม
ั
ื
ั
ี
ไม่แน่ใจในส่งต่ำง ๆ มือไม้ท่จับส่งจับของไม่สำมำรถจะจับถือได้ม่นคง
ิ
ิ
แข็งแรง สิ่งของพลัดหลุดจำกมือจำกเท้ำบ่อย ๆ อาการเคร่งเครียด
ในสมองและร่างกายก็ปรากฏชัดออกมามากในความรู้สึกของตนเอง
กระท่งในตอนหลังได้ปรากฏแก่สายตาบุคคลภายนอกเสมอ หมู่เพ่อน
ื
ั
้ำ
้ำ
ั
ี
ั
มำกรำบคำรวะ เห็นว่ำเรำนทรุดโทรมลงมำก ทงผอมซีด และส่นมำก
ี
และทส�ำคัญคือคิดอ่ำนอะไรก็ไม่ว่องไว จนแทบจะเรียกว่ำคิดไม่ออก
่
เอำเสียเลย..
ิ
ิ
เรำมำพจำรณำตนเอง บำงวนทเสรจกจกำรงำนแล้ว ถงตอน
่
ี
ั
ึ
็
เย็นตอนค่ำได้มำนงนึกถึงตัวเอง วำหัวสมองของเรำมันไม่สำมำรถ
ั
่
่
ี
่
ทจะรับงำนต่อไปได้ รำงกำยเต็มไปด้วยควำมเจ็บไข้ได้ป่วย มีอำกำร
่
ป่วยกระเสำะกระแสะ และได้คิดต่อไปว่ำเรำจะทนไหวหรือ ในเม่อ
ื
วัดหินหมำกเป้งจ�ำต้องด�ำเนินต่อไป จะต้องทรงคงอยู่ด้วยควำมสง่ำงำม
ื
้ำ
ี
่
�
เป็นหลักชัยของพุทธบริษัททส�ำคัญในพนท่ลุ่มน้ำำโขง กำรท�ำกิจวัตร
ี
ี
ข้อวัตร ต้องมีหัวหน้ำพำหมู่พำพวกด�ำเนินไปตำมครรลองกำรประพฤติด
l
ความเปนมาของเรา 299
็
