Page 316 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 316
่
ี
ี
ี
ทท�ำให้เรำจ�ำเป็นจะต้องอยู่มำจนบัดน้ำ จริงอยู่หรอกท่ว่ำไม่ใช่เรำ
้ำ
�
ู
่
ิ
ั
ื
ั
ั
จะต้องบรหำรวดอย่ตลอดเวลำทงกลำงวนกลำงคนดอก กลำงคำ
กลำงคืนหมดธุระกิจกำรงำน ไม่มีใครไปมำแล้ว เรำก็พอมีเวลำเป็น
ส่วนตนได้ แต่ลองคิดดูเถิดว่ำอำรมณ์ท่มันติดคำอยู่ในจิตในใจจำก
ี
ี
ื
กำรงำนเม่อกลำงวันน่นน่ะเป็นส่งท่จะเอำออกทงออกวำงได้ง่ำยนัก
ั
ิ
้ำ
ิ
อยู่หรือ เรำเสร็จจำกกำรงำน สรงน�้ำำสรงท่ำเสร็จ กว่ำจะเอำอำรมณ์
ต่ำง ๆ ออกไปได้ก็แสนล�ำบำกแสนนำน บำงทีก็เอำออกไม่ไหว ต้อง
ข้องคำติดอยู่ติดตำมเรำไปตลอดคืนด้วย ส่วนมำกตกดึกกลำงคืน
แล้วก็ยังเอำออกไม่หมด ออกได้ไม่ถึงคร่ง แล้วมันจะมีโอกำสไหน
ึ
ท่จะภำวนำก้ำวหน้ำกันล่ะ ช่วงเวลำท่ผ่ำนมำสิบปี พอจะเรียกได้ว่ำ
ี
ี
ิ
การประพฤตปฏิบตธรรมของเรามันหยดชะงักแทบจะโดยส้นเชิง
ุ
ิ
ิ
ั
ิ
ิ
่
ทเดยว จตของเรำไม่ได้ผุดผ่องเจรญก้ำวหน้ำไปทไหนเลย กำลงใจ
ี
ั
�
ี
ี
ู
มีแต่จะอ่อนจะล้ำและถดถอยลง สังเกตดก�ำลังจิตก�ำลังใจของเรำ
ิ
�
ลดลงไปมำก กำรทำสมำธ ทำควำมสงบลงสู่เอกคคตำรมณ์ กลำย
ั
�
ิ
ื
เป็นส่งท่ยำกล�ำบำก เม่อพิจำรณำดูแล้วก็เห็นจริงว่ำ โอ..ภัยอันตรำย
ี
ื
่
ั
ู
ี
ั
่
ี
้ำ
ิ
ู
ใหญ่นนมใช่อย่ไกลทไหนอนเสยแล้ว เรำตกอย่ในภำวะอนตรำย
อย่ำงย่งเสียแล้ว อำยุก็มำกเข้ำมำแล้วด้วย ชีวิตเรำจะเหลืออยู่อีก
ิ
ี
สักก่ปี เพรำะฉะน้ำนกำรท่เรำได้ลำออกจำกเจ้ำอำวำสวัดหินหมำกเป้ง
ั
ี
จึงน่ำจะเป็นเร่องมีเหตุมีผลสมควรอย่ำงย่ง จะหลบหลีกภัยใหญ่
ื
ิ
ั
้ำ
ี
ของภพชำติจะได้ประโยชน์แก่ตนเองก็ตรงน เรำจึงม่นใจว่ำเรำจะต้อง
ิ
่
ื
ั
ลำออกแน่นอน และได้มำพจำรณำว่ำ ทุกปีเมองำนครบรอบวน
ี
ั
มรณภำพของหลวงปู่ วันท่ ๑๗ - ๑๘ ธันวำคมนน ส�ำหรับปีนีก็จะ
้ำ
้ำ
ี
เหมือนกับปีก่อน ๆ ท่ผ่ำนมำ ในระหว่ำงวันเตรียมงำนก็จะมีครูบำ
อำจำรย์ศษย์ของหลวงป่ร่นเก่ำ ๆ ทท่ำนไปอย่ตำมทต่ำง ๆ กลบมำรวม
ั
ี
ู
ู
ี
ุ
่
ิ
่
กันท่วัดหินหมำกเป้ง แล้วจะมีกำรประชุมได้พบปะพูดคุยหำรือกัน
ี
ั
ด้วยเร่องต่ำง ๆ เรำจะอำศัยเวลำนนแหละบอกกล่ำว ให้พวกท่ำน
ื
้ำ
l
302 พระพิชิต ชิตมาโร
