Page 108 - παράξενες ιστορίες με γάτες
P. 108
Το αγόρι σήκωσε το κεφάλι του και τον κοίταξε. Ο
άντρας παρατήρησε τα, γεμάτα δάκρυα, μαύρα μάτια
του αγοριού.
«Γεια», του απάντησε, κάπως σοβαρά, το αγόρι.
«Είμαι ο Γουίλιαμ κι εσύ είσαι ο…»
«Μπίλλυ», συμπλήρωσε την πρόταση ο μικρός.
«Τι κρατάς εκεί;», ρώτησε η Ολίβια.
«Μια ζωγραφιά».
«Μπορώ να τη δω;».
Ο μικρός τής έδωσε πρόθυμα το χαρτί που είχε στα
χέρια του. Η ζωγραφιά απεικόνιζε ένα αγόρι ανάμεσα
σε έναν άντρα και μια γυναίκα.
Η Ολίβια χαμογέλασε. «Ποιοι είναι αυτοί;».
«Ο μπαμπάς, η μαμά και εγώ… Δεν τους έχω γνωρί-
σει ακόμη. Αλλά είμαι σίγουρος πως σύντομα θα το
κάνω».
Η γυναίκα κοίταξε, εμφανώς συγκινημένη, τον Γουί-
λιαμ στα μάτια. Εκείνος συγκατένευσε σιωπηρά.
Το ζεύγος Σάτνερ επέστρεψε στο γραφείο της ηγου-
μένης.
«Νομίζω πως έχουμε αποφασίσει!», είπε ο Γουίλιαμ
με τον ενθουσιασμό έκδηλο στο πρόσωπό του. Η η-
γουμένη έδειξε να εντυπωσιάζεται. «Θα θέλαμε να
υιοθετήσουμε τον μικρό Μπίλλυ».
Το πρόσωπο της ηλικιωμένης σκοτείνιασε.
«Λυπάμαι, αλλά ο Μπίλλυ δεν μπορεί να δοθεί για
υιοθεσία. Βλέπετε, είναι ένα ιδιαίτερο παιδί. Δε θα τα
καταφέρνατε».
107
