Page 10 - Olasılıksız

bile.
Şu anda üç ası olduğundan, Caine'in bir asa, bir valeye ya da bir altılıya ihtiyacı vardı. Eğer bir as daha
açılırsa, kare ası olacaktı. Eğer vale ya da bir altı açılırsa, elinde ful as olacaktı. Yedi kart çıkmamıştı (bir as, üç
vale ve üç altılı) bu kartlardan herhangi birinin gelmesi olasılığı -Caine bir an için gözlerini kırpıştırdı- yüzde
28'di. Hiç de fena bir olasılık değildi.
Walter'a baktı ve yaşlı bunağın ifadesinden bir şeyler anlamaya çalıştı; ama adam sadece bıkkın
bakıyordu. Caine aynaya baktığında kendi yüzünde de aynı İfadeyi görüyordu. Bıkkın ve asabi olan Caine,
oyun oynamak, kâğıt oynamak istiyordu hep. Sonra birden yine midesi bulandı. Sıcak kusmuk ağzına kadar
gelmişti bu sefer, yutkundu.
Caine tuvalete gitmesi gerektiğini biliyordu ama bunu yapamazdı. Elinde asları tutarken oyundan
kalkamazdı. Kalkmayacaktı. Gözlerinden kanlar fışkırsa bile, kartlar açılana kadar hiçbir yere gitmeyecekti.
Caine, görmeyen gözlerle önündeki paraya uzandı ve ortaya dört fiş attı.

"Yirmi artırıyorum."
"Görüyorum." Rahibe de oyuna girmişti. Caine onun vale döper yaptığını umdu, çünkü kadın genelde kente
gitmeye çalışırdı.
"Görüyorum." Kahretsin, Stone da girmişti. Her zamanki gibi, hiç hareket etmeden duruyordu; adam bir
heykel gibiydi. Zaten ona Stone -Taş- demelerinin bir nedeni de buydu. Bu takma isim ona çok uyuyordu. Stone
kuralları gayet iyi bilen, olasılıkları çok iyi hesaplayan bir oyuncuydu. Eline güvenmezse oyunda kalmazdı.
Caine düşüşten önce, kente gidenlerin oyundan çekilmesini sağlamak için, daha fazla artırmadığına
kızıyordu. Eğer, Caine ortaya daha fazla para atsaydı, oyunda kalmazlardı. Ama koku yüzünden doğru dürüst
düşünemiyor, bok gibi oynuyordu. Potu düşük tutarak ötekileri oyunda kalmaya yemlediğine inandırmaya çalıştı
kendini; ama bunun doğru olmadığını biliyordu. Sorun kokuydu. Koku, koku, koku. Gözlerini kapadığında,
kıpırdayan beyaz kurtçukların çürümüş bir et yığınının üzerinde gezindiğini görebiliyordu.
Walter fişlerine dokundu, el alışkanlığı ile çevirdi. Bir an için Caine Walter'ın potu artıracağını düşündü; ama
Walter sadece oyuna girdi. Herkes dönüşü bekliyordu; nelerin gelebileceğini hesaplarken kendi kâğıtlarıyla
kazanma olasılıklarını düşünüyorlardı.
Bir sonraki kart enfesti. Caine için Playboy'un orta sayfa güzelinden, ya da Büyük Kanyonu günbatımında
görmekten bile hoştu; çünkü yere maça ası açılmıştı. Yerdeki iki as ve elinde iki asla birlikte Caine'in kare ası
vardı. Bu el bir tek floşla yenilebilirdi; ama birinde floş olma olasılığı çok düşüktü. Bir sonraki kartın maça
papaz, kız veya onlusu olması gerekiyordu ve oyuncunun elinde de diğer iki maçanın olması gerekiyordu.
Olmayacak bir şeydi bu.
Ama... Caine hemen aklından hızlıca bir hesap yaparken, gözlerini kapar gibi oldu -üç masa kombinasyonunun
(papaz-kız, papaz-onlu veya kız-onlu gelmesi) gelme olasılığı 442'te birdi. Bir oyuncunun bu kartlardan ikisini
elinde tutuyor olması ve en son kartın da gereken maça olma olasılığı 19,448'de 1'di. Pek de olası
değildi.
Para onundu. Artık, bu el bitmeden ne kadar para toplayabileceğine bakacaktı. Eğer ortaya çok yüklü bir
para atarsa, herkes korkup kaçabilirdi. Ama, yavaş yavaş artırmaya kalkarsa da, oyunun sonu geldiğinde
ortada bu ele layık miktarda para olmayabilirdi. Yeteri kadar artıracaktı; ortaya ne fazlasını, ne de daha azını
koyacaktı.
"Yirmi." Walter ortaya dört fiş attı ve geriye doğru yaslandı. Sanki uzun bir süre beklemeye
hazırlanıyordu.
Caine fişlerine baktı ve bir çift yeşil fiş aldı. "Haydi şunu elli yapalım."
"Yokum." Rahibe bir eliyle kartlarını masaya attı, diğer eliyle de boynundaki haçı tuttu.
"Ben de yokum," dedi Stone. Hareket etmedi bile, çünkü kartları zaten önünde duruyordu. İkisi de kent
bulma ümidiyle oyuna girmişlerdi herhalde ve şimdi de bir başkasının renk tutturmuş olabileceğini
düşünüyorlardı.

Saklı Kütüphane 10 www.e-kitap.us