Page 135 - PDF-เพชรพระอุมา 1 ไพรมหากาฬ
P. 135
135
่
ื
ํ
ึ
้
ั
่
ื
ื
ุ
ิ
แลววา ทาไมผมถงหามไวนักหนา เมอเชานีก็เหมอนกัน คณหญงกลบโกรธหาเรองทะเลาะกับผม
ั
ี
เสยอก ขณะนีเราอยูใจกลางปาลก คบก็ปาศอกก็ปา ไวใจอะไรไมไดทงสน อนตรายจากสตวรายมน
ี
ึ
้
ั
้
้
ิ
ั
ื
ั
ู
ั
ั
มมาไดเสมอ โดยทเราไมรตว ประมาทไมไดเลย อยานึกวาเพียงแตเรามาตงแคมปขน มนจะทาให
ํ
้
ี
่
้
ั
ึ
ี
้
ปากลายเปนเมองขนมาได”
ื
ึ
ู
ั
ั
ั
ั
“เอาละ ฉนเขาใจแลว และยอมรบวาฉนรเทาไมถงการณ คดวามนใกลๆ แคมปของเราแค
ิ
ึ
ั
้
นีเอง คงไมเปนอะไร แลวมนก็เปนกลางวัน...”
ิ
ื
ํ
้
ู
ู
ึ
้
ี
่
ู
ื
ํ
ม.ร.ว.หญงดารินพูดออยๆ ฝนยิม ยกมอขนลบเสนผมงามทถกน้าเปยกล ชาเลอดมองด ู
หนาเขาไมสนิทนัก ผวหนายังซดๆ แดงๆ สลบกันอยูเชนนัน กลาวออมแอมตอมา
ี
ั
้
ิ
่
ื
้
ึ
“คณอยาไปบอกพีใหญ หรอไชยยันตนะ วาเกิดอะไรขนเมอตะกี”
ุ
้
่
ื
“ผมไมใชคนชางฟองหรอกครบ”
ั
หลอนเกือบจะคอน
ั
ื
่
ี
้
้
“มนไปไหนแลว ไอตวโตๆ เมอตะกนีนะ”
ั
“เปดเขาปาไปแลว”
ํ
ั
้
“ทาไมคณไมยิง ฉนเห็นคณยืนขวางหนามน ระยะใกลกันนิดเดียวเทานัน ใจฉันหาย
ั
ุ
ุ
หมด”
ั
“ผมไมตองการจะยิงสตวทผมไมไดเจตนาลาโดยไมจําเปนหรอก เมอกีนีเปนชางแมลก
ี
่
่
ื
ู
้
้
ออนดวย ถายิงแมมนก็ตองยิงลกดวย เพราะปลอยไวก็ทเรศ ลกมนตองตายอยางทรมาน ถาไมมแม
ั
ุ
ี
ู
ู
ั
ี
่
ั
ั
ั
ั
ํ
้
โชคของมนดีทมนลงเลไมกลาขามลาธารมา ผมเองก็นึกภาวนาอยาใหมนกลามากกวานัน เพราะไม
อยากฆามน มนก็อานใจผม ผมก็อานใจมัน เลยยืนมองหนากันอยูพักใหญ ในทีสุดมันก็เสียงไปเอง
ั
่
ั
่
ึ
่
้
ั
ซงก็เปนการดีดวยกันทงสองฝาย”
ู
ี
ํ
ึ
้
ั
“คณใจเย็นเหลอเกินนะ ฉนทายอะไรไมถกเลยในขณะนัน สงสยอยูวาทาไมคณถงรรอ
ุ
ุ
ื
ั
ั
้
๋
ุ
ั
ี
่
ั
ื
ไมยิงมน ยืนประจันหนากับมนเฉย ฉนไมเขาใจวิธการของคณเลย และก็ไมเขาใจจนเดียวนีวา เรอง
ึ
ุ
ั
้
อะไรมนถงถอยไป ยังกะคณเปนผูวิเศษรายคาถาใสมันไปงันแหละ”
ี
ื
ั
่
ั
ั
“สตวมนก็มจิตสานึก หรอจิตสมผสของมนเหมอนคนนันแหละ ถาไมเขาตาจนหรอ
ื
ํ
ื
ั
ั
่
โกรธแคนจรงๆ แลว การทีมนจะเขาจูโจม มนก็ตองชงใจเหมอนกัน เราจะตองรจิตวิทยาของมัน
ั
ิ
ั
ั
ู
่
ื
อยางเมอกีนี ผมไมไดทาอะไรมนกอน แตก็ไมไดหนีหรอทาทากลวมน ยืนเตรยมพรอมอยู มนเห็น
ั
ํ
ี
ั
้
ั
ั
้
ํ
ื
ื
่
่
ี
ิ
ื
่
ี
ี
ั
ี
วายังไมจําเปนทมนจะเสยง มนก็เลยเอาวิธถอยหลงหลกทางไปเองโดยสนตวิธ ก็กะอยูเหมอนกันวา
ี
ั
ั
ั
ื
ถามนลยลาธารลงมาอกสก 3-4 กาว ผมก็ตองยิง แตนีมนถอยก็ปลอยมนไป มนเปนเรองของ
่
ี
ั
ํ
ุ
ั
ั
ั
่
ั
่
ิ
ู
ั
กําลงใจ และศลปะของวิชาพรานโดยเฉพาะ ไมเกียวกับวาผมเปนผวิเศษมคาถาอาคมอะไรหรอก”
ี
ั
ื
่
ํ
ดารนถอนหายใจเฮอกออกมา ลอบชาเลองมองดูเขาดวยประกายตานิยมเลอมใสอนซอน
ิ
ื
ื
๋
เลน เดียวนีหลอนพอจะรูจักกับความหมายของคําวา ‘พรานใหญ’ อยางรพินทรไดดีพอ เวนไวแต
้
ไมตองการแสดงออกมาเทานัน
้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
