Page 138 - PDF-เพชรพระอุมา 1 ไพรมหากาฬ
P. 138
138
ู
ั
้
ิ
หนุมชาวดง นักพเนจรผมาสมครเปนคนใชของคณะเดนปา ยิมยิงฟนหันไปมองดูเชษฐา
ิ
ํ
ั
ึ
่
อดีตนายพันโท หัวหนาคณะเดนปาก็กลาวชวนมาอีกคนหนึง แตแงซายยงรรออกอก ชายตาชาเลอง
ั
ี
ื
ไปทางรพินทรผมองดูอยูเงยบๆ เหมอนจะรอขออนุญาตอกคนหนึง อาการนีคณะนายจางทงสาม
่
ู
้
ั
ี
ื
ี
้
ู
ี
ิ
ั
ไมไดเฉลยวคด แตจอมพรานยอมจะรทนและเขาใจด ี
“ไปดวยกัน แงซาย!”
่
ํ
รพินทรเอยปากตาๆ
แงซายไมปรปากพูดคาใด เดินไปทีปนคูมือซึงวางอยูหนาเต็นท ฉวยติดมือแลวก็ออกเดิน
ํ
ิ
่
่
ตามหลงมาอยางสงบ รพินทรออกนําตดทางเขาไปในดงประมาณ 20 นาท ก็ทะลออกบรเวณปา
ี
ุ
ิ
ั
ั
ั
ั
ึ
โปรงสลบกับทงหญาคา มาถงหางแหงแรกทขดไวบนซมไผค ชยภูมเหมาะเพราะบริเวณนันเตมไป
ุ
้
ู
ั
ุ
็
่
ี
ิ
ื
่
ดวยดอกมะคาโมง และลกหมาดทหลนอยูเกลอนกลาด เปนอาหารโปรดของเกงกวาง มรอยใหมๆ
่
ี
ู
ี
ํ
ย่าไวเปรอะไปหมด
่
้
เขากําหนดใหดารนขนประจําหางนี โดยใหบุญคํานังเปนเพือนดวย หลอนไมไดโตเถียง
้
ิ
่
ึ
ํ
ั
ึ
้
ั
่
ี
ื
ั
ื
ุ
่
้
ึ
ํ
หรอขดแยงอะไรเหมอนเคย จัดแจงปนบนไดททาไวขนไปโดยดี บญคาไตตามขนไปทีหลง พีชาย
ํ
กําชบนองสาวใหปฏบตตามคําตกเตอนแนะนาของพรานผคมกัน และรพินทรก็สงอะไรบญคาอยู
ั
ื
ิ
ุ
ั
ํ
ุ
ิ
ั
่
ั
ู
ั
ั
้
ํ
สองสามคา แลวก็นําเชษฐากับไชยยันตออกเดินตอไป โดยวกเขาดงทบอกครง อาศยเดินไปตาม
ึ
ี
่
ั
ั
ึ
่
ื
ู
้
ดานสตวซงกลาดเกลอนไปดวยมลชาง ท้งเกาและใหมชนิดหลีกแทบไมพน แงซายคงเดินเปนคนรัง
ทายตามเคย
ี
ั
้
ู
่
ั
ื
ํ
ั
สาหรบเชษฐากับไชยยันต เมอมาเดินอยูในดงเคยงครพินทรอยูเชนนี จึงสงเกตเห็นไดชด
็
ั
ุ
วา จอมพรานเดินไดคลองแคลววองไวและรวดเรวอยางประหลาด ชนิดทเรงฝเทาแทบจะไมทน ทก
่
ี
ิ
่
่
ั
็
ื
่
้
ํ
ฝกาวยางของเขาไดระดับสมาเสมอและเบากรบอยางนาอศจรรย และยิงเดินก็ดูเหมอนจะยิงเรวขน
ึ
่
่
ิ
ุ
ทกขณะ ผดกับเชษฐาและไชยยันตซึงเริมจะลาลงเปนลําดับ เทายางสวบๆ ไป ตาก็กราดไปรอบดาน
ื
่
็
ิ
ื
อาจหยุดชะงกเลกนอยเหมอนจะคะเนทศ หรอสารวจทางเพือตดสนใจ แลวก็ออกเดินนําตอไป ไม
ั
ิ
ั
ํ
ื
ั
ี
ิ
่
ั
ั
สามารถจะบอกไดวา เขามีทหมายหรอขอสงเกตอยางไรในการเดิน ดูมนเปนอตโนมตไปหมด
ั
ิ
เชษฐาสะกิดใหไชยยันตดู แลวยิมออกมาอยางพึงพอใจ กระซบ
้
่
ื
“เมอพบกันในเมอง เราไมมทางจะเห็นชดไดเลยวา เขาจะเปนพรานใหญไดอยางไร แต
ั
ื
ี
้
ึ
ู
ื
่
๋
เมอมาเดินกันอยูในปาเดียวนี เราถงไดร เขาเปนยอดของพรานจริงๆ”
ั
ื
ั
ั
ี
่
ั
ี
่
“ฉนประหลาดใจในขอทวา เขาเอาอะไรมาเปนทสงเกตนะ ตนไมหรอดานสตวมนก็
ื
้
่
ู
ํ
เหมอนกันหมดทงนัน ไมวาจะมองไปทางไหน เห็นรพินทรดูอยูสทางเทานัน คอซาย ขวา สง ตา
ื
ี
่
้
้
ั
ี
่
ั
ํ
้
ิ
ั
ํ
แลวก็พาเราจ้าอาว สาหรบเราตอใหพาเดินอยางนีสกสบเทยว แลวใหเดินมาเองก็หลงแหงๆ
ั
“รพินทรเดินดวยสญชาตญาณ ความเคยชนและประสาทสมผส เขาอาจมวิธสงเกตจดจา ํ
ั
ั
ี
ั
ิ
ี
้
ั
ี
ี
ึ
ึ
่
้
ตามวิธของเขาซงถงจะบอกเรายังไงเราก็ไมมทางจะเขาใจ พรานทกคนก็อยางนีแหละ มายงนเขาจะ
ุ
มอาชพเปนพรานอยูไดหรอ ฉนก็เคยเทยวกับพรานมอเยียมๆ หลายคนมาแลว เมอมาเปรยบกับ
ี
ี
่
ี
่
ื
ั
ื
่
ื
ี
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
