Page 260 - หนังสือเมืองลับแล(ง)

เจ้าเมืองพิชัย (พระยาพิชัย) ได้มุ่งหวังนำไพร่พลชาวลับแลงไชยไปสู่ศึกแต่ หมื่นคำกองไม่มีความมุ่ง

ั้
หมายที่จะเข้ากับพระยาพิชัย พระยาสวรรคโลก จึงออกอุบายว่าชาวลับแลงไชยมีไข้ห่าระบาด (โรคระบาด) ทง
เมือง แล้วได้สั่งให้ชาวบ้านหนีเข้าป่าเข้าดอยไป เมื่อพระยาพิชัยมาถึงเมืองลับแลงไชยก็สั่งให้เผาอาราม (วัด)

้
ใหญ่น้อย และกวาดต้อน “ชาวโยน” ตามเขตนอกเวียงไปได ๑๐๐ ครัว ไปยังเมืองสวรรคโลก โดยได้บอกว่า
“สองพญาบ้าเมาบ่ตั้งในธัมม์กำพระเจ้า ด้วยหลงมัวเมาในอบาย ออกใจ้ว่าเข้ารีตม่านแล้วจักอยู่ดีกินหวาน”
ี
ู
ั
แล้วสมเด็จพระนเรศวรฯ ได้ส่งทูตเพื่อเจรจาแต่พระยาสวรรคโลกกับพระยาพิชยได้ “ตัดปุดฅอฝงชาวเจยรจา
ฆ่าเสีย” คือได้สั่งให้ประหารทูตที่มาเจรจาเพื่อสงบศึก เมื่อสมเด็จพระนเรศวรฯ ตีได้เมืองสวรรคโลกแล้วได ้
“กุมเอาสองเถ้าพญานั้นฆ่าเสีย” จากนั้นเจ้าหมื่นคำกอง (เจ้าเมืองลับแลงไชย) ได้สั่งให้ไพร่พลชาวเมืองทหลบ
ี่
อยู่ป่ากลับเข้ามา “แต่งเวียง” และได้เร่งส่งต้นหมากทองคำถวายบรรณาการสมเด็จพระนเรศวรฯ

จากนั้นพระราชพงศาวดารกรุงเก่า ฉบับหลวงประเสริฐฯ ได้บอกว่า “ในปีเดียวกันนั้น ให้เทครัวเมือง

ั
เหนือทั้งปวงลงมายังกรุงพระนครศรีอยุธยา” คือ สมเด็จพระนเรศวรฯ ได้เทครัวเมืองพิษณุโลก พิชย
สวรรคโลก สุโขทัย กำแพงเพชร พิจิตร และเมืองเล็กเมืองน้อยลงมาถึงกรุงศรีอยุธยา เพื่อบำรุงป้องกันพระ

นครและจัดกำลังพลให้พร้อมรับศึก

เนื้อความที่ ๓๑

รอดปีดับยี่ จุลศักราชได้ ๙๔๗ ตัว พุทธศาสนาได้ ๒๑๒๘ ปีข้าว ควายอ้ายยี่บุนเกิดลูกตายสามขาสอง
หัว ตกขึด จาอีบัวดี ลูกน้อยหวันย่าเป็งวัน ลักเหล้นชู้กับธุเจ้าวัดบุปผาอารามสวนดอกไมสัก ฟ้าผ่าไหม้
้
ทั้งพิหารบนดอยม่อนป่าสัก เหลือแต่โขงพระเจ้า ครั้งแต่สร้างยังนางสรีปิมปา แลนางสุคันธาเทวีเจ้า

เพื่อจักขอถวายผายบุญส่งไปยังเถ้าเจ้าพระยาหมื่นด้งผู้ลุง ว่าเจ้าผัวนั้นเลยบ้าใบ้ตกใส่ยังบ่วงอบาย
หลงใหลในกำส่อนั้น ชะแล ยามนั้น บ้านเวียงบ้าใบ้มัวเมา ผีป่า กละยักษ์หลวงเข้าแวดสิงเวยง เตวดา
ี
อารักษ์หลักมั่นหนีละโฮงฅำน้ำแม่ไหลท่วมดอยพัง บ้านเรือนหอโฮง เตพ่ายสระหนองหลวงดินมูน ชาว

เวียงก็พากันไปปลูกข้าวกล้าในดินหนองดอนมูนนั้น ตกขึด ข้าวกล้าอัปรีกิน บ่ลำ

กล่าวถึงเหตการณ์ใน พ.ศ. ๒๑๒๘ ปีระกา ซึ่งตำนานพระเจายอดคำทพย์ได้บอกว่า “ควายอ้ายยี่บุน
ิ
้
ุ
เกิดลูกตายสามขาสองหัว ตกขึด จาอีบัวดี ลูกน้อยหวันย่าเป็งวัน ลักเหล้นชู้กับธุเจ้าวัดบุปผาอารามสวนดอกไม้
สัก” ซึ่งเป็นการพรรณนาถึงความไม่ดีที่เกิดขึ้นจนทำให้ “ฟ้าผ่าไหม้ทั้งพิหารบนดอยม่อนป่าสัก เหลือแต่โขง

ั
พระเจ้า” ซึ่งควรตรงกับโขงพระเจาในวิหารศลปะลานนา วัดดอนสัก ที่ “นางสรีปิมปา แลนางสคนธาเทวีเจา
ุ
้
้
ิ
้
ุ
ั
เพื่อจักขอถวายผายบุญส่งไปยังเถาเจ้าพระยาหมื่นด้งผู้ลุง” คือบอกว่า วิหารนี้นางสรีพิมพา กับนางสคนธา (ผ ู้
้
้
ที่ถวายตัวเป็นข้าบาทบริจาริกาพระญาติโลกราชฟ้าฮ่าม) ได้สร้างขึ้นเพื่ออุทิศบุญไปให้แก่หมื่นด้งนคร (อดีตเจา
เมืองนครลำปาง – เมืองเชียงชื่น) ผู้มีฐานะเป็นลุง แล้วตำนานฯ ได้พรรณนานาถึงความอัปมงคลที่เกิดขึนกับ
้
การวิเคราะห์วรรณกรรมเมืองลับแล
หน้า ๑๑๐