Page 412 - หนังสือเมืองลับแล(ง)
P. 412
1
ชาวใต้ตายมากนัก ผู้อินทราชาถูกปืนกล้องที่หน้าผากหั้น ลวดป้าวอยู่” คือให้รุมยิงด้วยปืนไฟและหน้าไม้ทำให้
ชาวใต้ล้มตายมาก ส่วนพระอินทราชานั้นก็ถูกปืนไฟเข้าที่หน้าผากจนเกิดรอยแผล (ต่อมาเป็นรอยแผลเป็นทำ
ให้พระอินทราชาแค้นใจนัก)
ตรงกับความในพระราชพงศาวดาร ฉบับหลวงประเสริฐฯ ว่า “ศักราช ๘๒๕ มะแมศก (พ.ศ. ๒๐๐๖)
2
สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถเจ้าไปเสวยราชสมบัติเมืองพิษณุโลก และตรัสให้พระเจ้าแผ่นดินเสวยราชสมบัต ิ
พระนครศรีอยุธยา ทรงพระนามสมเด็จพระบรมราชา ครั้งนั้นมหาราชท้าวลูก (หมายถึงท้าวลกหรือพระญาต ิ
โลกราช) ยกพลมาเอาเมืองสุโขทัย จึ่งสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถเจ้า และสมเด็จพระอินทราชาเสด็จไปกัน
เมือง และสมเด็จพระราชาเจ้าตทัพพระยาเถียรแตก และทัพท่านมาประทัพหมื่นนคร และท่านไดชนช้างดวย
้
ี
้
หมื่นนคร และครั้งนั้นเป็นโกลาหลใหญ่ และข้าเศิกลาวทั้งสี่ช้างเข้ารุมเอาช้างพระที่นั่งช้างเดียวนั้น ครั้งนั้น
สมเด็จพระอินทราชาเจ้าต้องปืน ณ พระพักตร์ และทัพมหาราชนั้นเลิกกลับคืนไป” เรื่องศักราชของพระราช
พงศาวดารในตอนนี้ดูจะเคลื่อนกับเหตุการณ์ที่เชียงใหม่บันทึกไว้ถึง ๖ ปี ข้อนี้น่าจะผิดพลาดจากทางฝ่าย
อยุธยามากกว่าในการคัดลอกเอกสาร
้
้
่
คืนนั้น “หมื่นด้ง” ยกพลไปตัดกลางทัพทำให้ทัพชาวใตแตกเป็นสองส่วน ครั้นทัพชาวใตจากสวนปลก
ี
ี
ั
ิ
ั
หวนกลับเข้ามารุม หมื่นด้งก็สั่งทหารให้พลกเครื่องแต่งกายสแดงออกมาดานนอกเพื่อปลอมตวเป็นพลทพชาว
้
ใต้และผลักดันทัพชาวใต้ออกมา ขณะนั้นพอเกิดฟ้าแลบ “เด็กชายคองว่าชาวใต้ เด็กชายรุมยิง หมื่นด้งว่า ส ู
3
อย่ายิงคู คูหมื่นด้งดาย ว่าอั้น” คือขุนนางระดับเด็กชายซึ่งเป็นชั้นยศที่สูงมากเห็นกำลังพลที่นุ่งเครื่องแดงก็
เข้าใจว่าเป็นทัพชาวใต้จึงสั่งทหารรุมยิง ทำเอาหมื่นด้งต้องรีบตะโกนบอกไปว่าอย่ายิงและรายงานตัวว่าเป็น
่
หมื่นด้ง จากนั้นหมื่นด้งและพระญายุทธิษเฐียรก็เข้าโจมตีทัพหลวงทั้งคืน จนสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถเห็นทา
ั
ี
ุ
ู่
จะไม่ดีจึงสั่งให้ลดเศวตฉัตรอันเป็นสัญลกษณ์ของกษัตริย์ผู้นำทัพลงเสยแล้วเกทัพกลบเข้าสเมืองพิษณโลกสอง
ั
แคว
ฝ่ายหมื่นด้งไล่ตามทัพหลวงของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถไปโดยทิ้งระยะให้พอเห็นโคมไฟในกองทพ
ั
หลวงเท่านั้น และหมื่นด้งแต่งทหารประมาณ ๔๐๐๐ คนให้แสร้งลากกิ่งไม้ให้ฝุ่นตลบแล้วให้นำเอาระฆังและ
้
เครื่องเคาะประจำคอชางไปเขย่าให้เกิดเสียงอยู่หลังพุ่มไม้ ส่วนฆ้องกลองประจำทัพก็ให้ประโคมอื้ออึงเพื่อเป็น
ที่ตระหนกแก่ทัพชาวใต้ว่าให้ทัพกำลังจะเคลื่อนขบวน ส่วนหมื่นด้งก็ตะโกนว่า “เวิย เวิย (เร็วๆ) ชาวใต้ สูอยู่
เยียะสังบ่หนี หมู่หลวงพระเปนเจาคมาทันบัดเดยวนี้ สูตายเสี้ยงชะแล ว่าอั้น คันชาวใตไดยิน เขาคหักคนไพ”
ี
ื
็
ู
้
้
้
ถอดความคำขู่ของหมื่นด้งว่า เหวยๆ พวกชาวใต้ทั้งหลาย พวกแกทำไมจึงอยู่ ไม่หนีไปเสีย ทัพหลวงของพระ
1 ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ ฉบับ เชียงใหม่ ๗๐๐ ปี, ๒๕๓๘, หน้า ๖๘.
2 ประชุมพงศาวดารฉบับกาญจนาภิเษก เล่ม ๑, ๒๕๔๒, หน้า ๒๑๖.
3 ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ ฉบับ เชียงใหม่ ๗๐๐ ปี, ๒๕๓๘, หน้า ๖๙.
เจ้าหมื่นด้งนคร : ผีอารักษ์ และมายาคติทางประวัติศาสตร์
หน้า ๒๘
