Page 570 - หนังสือเมืองลับแล(ง)
P. 570
จากการสืบค้น และวิเคราะห์เปรียบเทียบตามหลักภาษาพบว่า “ชวาชกํ ชคราว ชากังราว ชาการาว สักเตา”
ื
ี
เป็นการเขียนตามการอ่านออกเสยงของภาษาขอมโบราณนั้นคอคำว่า สระตราว/สระกราวซึ่งมีความหมายว่า
ื
แอ่งน้ำที่กว้างใหญ่ นั้นเอง นอกจากนั้นเรายังพบหลักฐานการอ่านออกเสียงของภาษาเขมรในปัจจุบันคอ คำว่า
ុ
ត
អាងស្កទឹក อ่านออกเสียงว่า แองสะเตาตึ๊ก (พ้องเสียงกับคำว่า สักเตา ในมหาราชวงษ์พงศาวดาร
พม่า นายต่อแปล) ซึ่งมีความหมายว่า ตระพัง อันมีความหมายตามพจนานุกรม ฉบับ ราชบัณฑิตยสถาน ซึ่ง
เป็นชนิดของคำเป็นคำนามว่า แอ่ง บ่อ หนอง ตะพัง กระพัง หรือ สะพัง ก็ว่า. (เทียบ ข. ตฺรพําง ว่า บ่อทเกิด
ี่
เอง) ดังนั้น คำว่า“ชวาชกํ ชคราว ชากังราว ชาการาว สักเตา”ที่ปรากฏในเอกสารประวัติศาสตร์มีความหมาย
ว่า หนองน้ำขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นเอง มีน้ำตลอดปี และเป็นบ่งบอกถึง“ชวาชกํ ชคราว ชากังราว ชาการาว สก
ั
เตา” คือ เมืองหนองหรือเมืองสระหนองขนาดใหญ่ นั้นเอง
ภาพที่ ๔๒ แปลภาษาเขมรคำว่า “ตระพัง
ที่มา : https://translate.google.co.th
การศึกษาเปรียบเทียบสมมุติฐานเมืองซาก (ทราก) ฯ
หน้า ๘๔
