Page 568 - หนังสือเมืองลับแล(ง)
P. 568

๗. การวิเคราะห์เปรียบเทียบคำ “သက်တ  ်တေယျ” ในเอกสารมหาราชวงษ์พงศาวดาร


               พม่า นายต่อแปล
                       ได้กล่าวถึงตอนที่พระเจ้าบุเรงนองได้ยกทัพไปบุกกรุงศรีอยุธยาในศึกช้างเผือกเมื่อจุลศักราช ๙๒๕
                                                    ้
                              ้
                                                                                                    ้
               หลังจากเสร็จศึกชางกับกรุงศรีอยุธยาพระเจาบุเรงนองได้กรีธาทัพไปตเมืองเชียงใหม่เพราะเนื่องจากเจาเมือง
                                                                         ี
               เชียงใหม่แข็งเมืองพระเจ้าบุเรงนองทรงจัดให้สีหะปะเต๊ะทัพ ๑ มางจอถิงทัพ ๑ สะโตมางจอทัพซึ่งเป็นพระราช
               บุตรเขยทัพ ๑ รวมทั้งเจ้าประเทศราชเงี้ยว ๑๐ ทัพๆ นี้ช้างรบ ๕๐๐, ม้า ๖๐๐๐, พลทหารราบ ๑๒๐๐๐๐,
               แล้วทรงมอบอาญาสิทธิให้กับสะโตมางจอพระราชบุตรเขยเป็นแม่ทัพคุมยกไปตเมืองเชียงใหม่ แต่ให้ยกไปทาง
                                                                                ี
               เมืองไนย (นาย) ในการศึกครั้งนี้ได้มีทหารจากฝั่งสยามเข้าร่วมรบด้วยดังปรากฏในเนื้อความดังนี้ “แล้วทรงจด
                                                                                                        ั
               ให้บุริงสิงจีนายทหารม้าทัพ ๑ ตุริงเทวะนายทหารม้าทัพ ๑ เทวะสูรีนายทหารม้าทพ ๑ สูระกรรมานายทหาร
                                                                                   ั
                                                                                                        ั
               ม้าทัพ ๑ ศโปะศิรินายทหารม้าทัพ ๑ ทัพช้างนั้นออกยาธรรมราชาซึ่งเป็นพระราชบุตรเขยพระเจ้าอยุทธยาทพ
               ๑ ไชยสังจรันทัพ ๑ ออกยาสวรรคโลกย์ทัพ ๑ แล็ดต่อไชยทัพ ๑ ออกยาศุโขไทยทัพ ๑ ศิริไชยนรทาทัพ ๑
               ออกยาพิชัยทัพ ๑ จตุกามณีทัพ ๑ มางแรสังขยาทัพ ๑ มางแรจอถิงซึ่งเป็นพระภาคินัยทัพ ๑ รวมทั้งทัพช้าง
               ทัพม้า ๑๕ ทัพ ๆนี้ช้างรบ ๕๐๐, ม้า ๖๐๐๐, พลทหารราบ ๑๒๐๐๐๐, ยกไปตีเชียงใหม่โดยทางอินทคีรี”

                       คำว่า แล็ดต่อไชย ที่ระบุในเอกสาร คำนี้ที่ปรากฏว่าระบุการอ่านออกเสียงผิด เนื่องจากผู้ศึกษาได ้
               ตรวจสอบในดัชนีคำศัพท์ในเอกสารพบว่า พยัญชนะต้นที่เป็นภาษามอญของคำว่าแล็ดต่อไชยเป็น ส ซึ่ง
               ปริวรรตแล้วคือ ส ในภาษาไทย ดังนั้นจึงการระบุการอ่านออกเสียงผิด ผู้ศึกษาจึงได้นำคำว่า

               “သက်တ  ်တေယျ” ให้อาจารย์ ดร.องค์ บรรจุน ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษามอญได้อ่านออกเสยงพบว่ามี
                                                                                                 ี
               การอ่านออกเสียงว่า “สักเตาไชยยะ” หรือ “สะเตาเชยะ” เมื่อนำคำว่า ““สักเตาไชยยะ” หรือ “สะเตาเชย
               ยะ” นำมาวิเคราะห์ตามหลักภาษา พบว่าพยัญชนะต้น คือ ส อยู่ในฐานเสียงที่ต่าง ๆ กัน เรียกว่า อวรรคหรือ

               เศษวรรค และจัดอยู่ในฐานเสียงที่เกิดจากฐานฟัน เรียกว่า ฐานทันตชะ
                                                                                                        ึ
                       ซึ่งเมื่อนำคำว่า ชคราว ชาการาว มาเทียบปรากฏว่ามีการอ่านออกเสียงที่ใกล้เคียงกัน ทั้งนี้การบันทก
               เป็นลายลักษณ์อักษรในสมัยโบราณ ไม่ได้คำนึงถึงความถูกต้องของคำนั้น ๆ แต่เป็นการบันทึกจากเสยงทเปลง
                                                                                                  ี
                                                                                                     ี่
                                                                                                         ่
               ออกจากปากผู้ให้ข้อมูลหรือรับรู้จากการได้ยิน หรือที่เรียกว่า มุขปาฐะ อีกทั้งคำดังกล่าวยังเป็นคำเฉพาะ
                                                                                                        ่
               รวมถึงการอ่านออกเสียงของแต่ละภาษาของชาติพันธุ์ต่างกัน ด้วยเหตุนี้จึงทำให้รูปคำที่ปรากฏมีความแตกตาง
               กันบ้างเล็กน้อย

















                                       การศึกษาเปรียบเทียบสมมุติฐานเมืองซาก (ทราก) ฯ
                                                         หน้า ๘๒
   563   564   565   566   567   568   569   570   571   572   573