Page 563 - หนังสือเมืองลับแล(ง)
P. 563

๒. การวิเคราะห์เปรียบเทียบคำว่า “ทะราก” ตามหลักหลักภาษาไทย

                              ในหลักภาษาไทย อักษรควบ คือ พยัญชนะ ๒ ตัว ควบหรือกล้ำอยู่ในสระเดียวกัน ในภาษา
                   ี
               บาล-สันสกฤตและเขมรเขามีวิธีเขียนให้เห็นประสมกล้ำกันจริง ๆ คือ เขาเขียนพยัญชนะตัวหน้าเต็มรูป ตัวท ี่
                                                                 ่
               อยู่หลังเขียนครึ่งรูปหรือเขียนแต่เชิงพอให้รู้ว่าเป็นตัวอะไรเทานั้น และต้องเขียนไว้ข้างล่างหรือข้างหลงตวหน้า
                                                                                                     ั
                                                                                                  ั
               เสมอ แต่ระเบียบการเขียนของไทยไม่มีวิธีเช่นนั้น เราจึงต้องเขียนเรียงตัวติดกันแต่ให้ถือว่าเป็นพยัญชนะตัว
               เดียวกัน ซึ่งจะแบ่งแยกมิได้ เพราะเหตุนี้ จึงมักทำให้เกิดฉงนในการอ่านคำบางคำในภาษาไทยว่าจะเป็นอักษร
               ควบหรืออักษรเรียงพยางค์ เช่น เพลา เขมา เป็นต้น ทั้งนี้เพราะไม่มีเครื่องหมายแสดงให้ชัดเจนลงไปว่าเป็นตว
                                                                                                         ั
               ควบหรือไม่ควบ นอกจากจะอาศัยคำห้อมล้อมเท่านั้น

                              ลักษณะของอักษรควบ
                                     ๑. มีตัว ร ล ว ห เป็นหลัก

                                     ๒. จ จะเรียงหน้า หรือข้างหลังตัวอื่นที่มาควบก็ได้ โดยมีการแบ่งเป็น ๒ ประเภทนั้น
               คือ ควบกล้ำแท้ และควบกล้ำไม่แท  ้
                              ควบกล้ำแท  ้

                                     ควบกล้ำแท้ คือ อักษรควบที่เกิดจากพยัญชนะ ๒ ตัวควบ หรือ กล้ำอยู่ในสระ
               เดียวกันได้แก่พยัญชนะที่ควบหรือกล้ำกับตัว ร ล ว เมื่อควบหรือกล้ำกันแล้วจะต้องออกเสียงพร้อมกัน เป็น
                                   ์
               ตัวสะกด หรือ การรันต ก็ต้องเป็นด้วยกัน ตัวอย่าง เช่น ไกร ตรา คลา กลอง เป็นต้น
                                     ควบกล้ำไม่แท้ คือ อักษรควบที่เกิดจากพยัญชนะ ๒ ตัวควบหรือกล้ำอยู่ในสระ

               เดียวกันได้แก่พยัญชนะที่ควบกับตัว ร และตัว ร นั้นจะอยู่หน้าหรือหลังก็ได้ แต่ออกเสียงเฉพาะพยัญชนะตัว
                                     ี
               หน้าหรือตัวเลขเพียงตัวเดยว ตัว ร ไม่ออกเสียง หรือบางตัวก็ออกเสยงเปลี่ยนไปเป็นเสียงพยัญชนะอื่นและจะ
                                                                       ี
               เป็นตัวสะกดด้วยกันก็ได้ หรือจะแยกให้ตัวหน้าเป็นตัวสะกดแต่ตัวเดียว และให้ตัวหลังเป็นการันต์ก็ได้
                                     ๑. ออกเสียงเฉพาะตัวหน้า จริง ไซร้ ศรัทธา  ปราศรัย ศรี เศร้า

                                                                                                      ั
                                     ๒. ออกเสียงแปรไปเป็นเสียงตัวอื่น ได้แก่ตัว ท ที่ ควบตัว ร แล้วออกเสียงเป็นตว ซ
               ดังตัวอย่างที่ผูกเป็นคำประพันธ์เพื่อจำง่าย ดังนี้
                                     “ทรวดทรงทราบทรามทราย                ทรุดโทรมหมายนกอินทรี
                                     มัทรี อินทรีย์ มี                   เทริด นนทรี พุทรา เพรา

                                     ทรวงไทรทรัพย์แทรกวัด                โทรมนัสย์  ฉะเชิงเทรา
                                     ตัว “ทฺร” เหล่านี้เรา               ออกสำเนียงเป็นเสียง “ซ”
                              (กำชัย  ทองหล่อ, ๒๕๕๔, น. ๘๐-๘๓)

                                     เมื่อนำคำว่า “ทะราก” ที่ปรากฏในบันทึกตำนานพระเจ้ายอดคำทิพย์ วัดลับแลง
               หลวง พบว่า จะออกเสียงเป็น ซ และจะอ่านออกเสียงว่า ซาก




                                       การศึกษาเปรียบเทียบสมมุติฐานเมืองซาก (ทราก) ฯ
                                                         หน้า ๗๗
   558   559   560   561   562   563   564   565   566   567   568