Page 71 - STAV broj 275

trebala ispratiti policija; ili na festivalu
u Slovačkoj, na kojem se okupilo 40.000
ljudi kako bi vidjeli Halita Ergença i Ber-
güzar Korel. Producente serije Dječak je
čak telefonom kontaktirao jedan bivši grč-
ki ministar kako bi unaprijed saznao kraj.
To je jedan od učinaka globalizacije.
Kultura više ne teče jednosmjerno, od
SAD-a ka ostatku svijeta. Sada se produk-
cija širi i na marginama zapadnog svijeta,
kako objašnjava pakistanska spisateljica
Fatima Bhutto u svojoj knjizi Novi kra-
ljevi svijeta, u kojoj piše o usponu indijske
kinematografije, južnokorejskog popa i
turskih serija.
Šta je to što turske serije čini tako ne-
odoljivim? Venecuelanska profesorica Ca-
rolina Acosta, koja predaje na Univerzite-
tu u američkoj državi Georgia, dvadeset
godina izučava sapunice, a tri se godine
fokusirala na one koje se snimaju u Tur-
skoj: “Oni su napali Latinsku Ameriku.
Rekla sam sebi: ‘Idem vidjeti šta je to u
njima.” Sastojci su jednostavni: zgodni
glumci i glumice, raskošna postava i sce-
narij preplavljen emocijama. Tome doda-
ju veći kvalitet proizvodnje od njihovih
konkurenata: ne snimaju se u studiju već
na stvarnim lokacijama (ljetnikovci, Bos-
forski moreuz, ulice Istanbula), završnica
je tipična za filmove, a posebno se brinu
za muziku. Acosta dodaje još jedan aspekt:
“Turski glumci dramatično dižu na mnogo
višu razinu svoj posao od latinoameričkih
sapunica”, kaže ona. Sporost je još jedan od
ključnih pojmova. “Polahko vas vode do
dramatičnog vrhunca, uz muziku, izgled,
gestove. To stvara ovisnost.”
“Mi nismo za snimanje dobrih akcij-
skih filmova, sjajnih trilera ili SF filmova.
Ono u čemu smo dobri jesu osjećaji. Znamo
pričati romantične i dramatične priče. Lju-
bav u svim njenim oblicima”, kaže Faruk
Turgut, osnivač “Gold Filma”, producent
filma Ptica iz snova, koji je zabilježio ogro-
man uspjeh u Španiji. Latinska Amerika
je, zajedno s Bliskim Istokom i Balkanom,
mjesto gdje su pokupile najviše uspjeha, što
Acosta s jedne strane pripisuje određenoj
egzotičnosti eksterijera u kojima je sni-
mljen, a s druge osjećaju blizine. “Turski
glumac fizički je sličan latinoameričkom.
To vam omogućuje da se osjećate blisko,
a to su ljubavne priče čiji kôd dijelimo”,
kaže ta ekspertica.
Turska televizijska industrija nekad je
postojala i snimala u bolivudskom ritmu:
300 filmova godišnje u razdoblju između
1960. i 1980. Produciralo se sve: erotski
filmovi, komedije, grubi holivudski rema-
keovi bez autorizacije (turksploitacija) i,
iznad svega, priče o nemogućim ljubavnim
vezama. Zvali su ih yesilçam (zeleni bor) jer
su producenti, scenaristi i režiseri imali
sjedište u toj ulici u blizini trga Taksim u

STAV 11/6/2020 71