Page 21 - Cornice_Grade 7

े
िही

िथाहरू

सेतरो आिार

रात परेिरो वथयरो । आमाले घरप्छाफ्
ु
ु
ु
ििर ्लाउन लानुभएिरो वथयरो । म तयसबेला
११ िषदािरी वथएँ । तयरो रात बािलले जूनलाई
्छपकि ्छरोपेिरो वथयरो । म झयालबाट आमा र
ु
ििरलाई हेिदै वथएँ । िही समयपक्छ आमा िगुिदै
े
ु
े
भभत् आउनुभयरो । "आमा ! ि भयरो ? किन
ँ
आसत्तनुभएिरो ?" मैले सरोधेँ । उहाले आसत्तएि
ै
आिाजमा भन्नुभयरो, "्छरोरी ! वतमीले तयहा िही साथीहरूिरो महत्ि
ँ
े
िेखययौ ?" उहाले मलाई झयालवतर तानिै
ँ
ु
लानुभयरो । मैले झयालबाकहर हेरेँ । तल बाटािरो जीिनमा साथीहरूिरो ्ठलरो महत्ि हुन्छ । यस विषयलाई म
ु
दा
्छउिरो झा्ीभभत् सेतरो रङिरो एउटा मान्छिरो यस िथामाफत प्सट पा्छ ।
े
े
दा
े
ु
आिवत वथयरो । पकहले त मलाई मरोटर हरोला भन्ने एि दिन राम भन् ने नाम गरेिरो बाह् िषदािरो िटरो एकलै मैिानमा िदिरहेिरो
ृ
ु
ु
लागेिरो वथयरो तर राम्री हेिादा मान्छ जसतै लागयरो । वथयरो । िद् िािद् िै ऊ लड्रो । उसलाई घुँ्ामा नराम्रोसँग चिरोट
े
लागयरो । ऊ ऐयया भनिै िरायरो । बाटामा कहँफ्रहेिरो हररले राम िराएिरो
े
“अरे ! भूत त हरोइन हरोला फन !” मैले सुनयरो । ती िुई िटाहरू एिअिादालाई सचिनिैनथे तर पफन हरर रामलाई मित
सरोचिेँ । मलाई फनकि ्र लागयरो । तयरो आिार िगुिदै गनदा गयरो । हररले सरोधयरो, "वतमीलाई ि भयरो ?" "म ल्ेँ," रामले भनयरो ।
ै
े
हाम्ै घरिरो ढरोिा्छउमा आएर ररोकियरो । म र आमा हररले मलमपट्टी फनिालयरो र रामलाई चिरोट लागेिरो ्ठाउँमा लगाइदियरो ।
े
झन् धेरै ्रायौँ र आसत्तँिै घरिरो ढरोिा लगायौँ ।
ँ
ै
हामी घरिरो िरोस्रो तलामा गएर बसयौँ । फनि बेर तयहाबाट राम र हररिरो भमत्ता प्ारमभ भयरो । राम र हररले
तलिरो ढरोिामा मान्छले ढिढकयाएिरो आिाज एिअिादालाई साथ दिन थाले । उनीहरू धेरै ्ठाउँहरूमा सँगै घुमन गए ।
े
ँ
आयरो । अक्लिपक्छ वबसतारै आिाज हराउँिै गयरो । उनीहरू आफनरो िुःख र सुख बाडथे र एिअिादालाई एििमै माया पफन
ु
ु
मैले झयालबाकहर हेरेँ । तयरो सेतरो आिवत बाटावतरै गथने । उनीहरू साथै हँिा राम र हररमा िनै पफन किससमिरो पी्ा
ृ
फकययो र झा्ीमा पुगेर हरायरो । हँिैनथयरो । ती िुई साथीहरूिरो मन हवषदात रहनथयरो । उनीहरू िाजुभाइ
ु
जसता वथए ।
ु
अियो दिन हाम्रो ििर घररघरर तयही
ु
ु
ु
ु
झा्ीवतर जाने र घुरेर हेनने गनदा थालयरो । ििर घर एि दिन उनीहरूिरो एउटा िरामा झग्ा पर ् यरो । बाटामा ती
े
ने
आउँथयरो, हामीलाई भुकथयरो र फरर फिर तयही साथीहरूले एउटा सुनिरो ससक्री भेट्ाए । हररले सरोधयरो, "यरो िसिरो हरोला
ु
झा्ीमा जानथयरो । ििरिरो चिाल िेखेर हामी हकि !" रामले जिाफ दियरो, "खै मलाई थाहा भएन त हरर !" उनीहरू
ु
ै
ु
अचिमममा पर ् यौँ । ि रहे्छ भनेर हामी आमा्छरोरी िुिैले एिसाथ तयरो ससक्री म लान्छ भनेर भने । "मैले पकहले िेखेिरो
े
े
ँ
तयही झा्ीमा हेनदा गयौँ । तयहा त एउटा मान्छिरो वथएँ । तयसैले यरो ससक्री मेररो हरो," हररले भनयरो । "तयरो वतम्रो हुनै सकिैन,
लास परो लफ्रहेिरो रहे्छ । तयसपक्छ हामीले मेररो हरो यरो," रामले भनयरो । यसरी ससक्री िसिरो हरो भनेर राम र हररिरो
ु
ु
ु
प्हरीलाई खबर गर ् यौँ । अकहलेसमम तयरो िसिरो ्ठलरो झग्ा पर ् यरो । वबसतारै उनीहरूिरो अटट र बक्लयरो भमत्ता टटिै
लास हरो भनेर थाहा भएिरो ्छन । गयरो । अनतयमा उनीहरूले फरर िकहलयै नबरोलने र बाटामै तयरो ससक्री
े
ै
्छाडने फनणदाय गरे । उनीहरू धेरै समयसमम एिअिादाससत बरोलेनन् ।
- आसथा यरोङिेन शेरचिन
मकहनौँ वबतेपक्छ बलल िुिैले एिअिादालाई समझे । िुिैमा
े
ससक्रीप्वतिरो लरोभ हकटसििरो वथयरो । बरोलन ्छा्ेिामा िुिैलाई प्चिात्ताप
भयरो । उनीहरू िुिैमा यसतरो सानरो िसतुलाई क्लएर झग्ा गनदा नहुने,
ु
सुनिरो ससक्रीभनिा त भमत्ता र माया नै ्ठलरो हरो भन्ने सरोचि पफन
आयरो । प्चिात्तापले भररएिा राम र हररिरो भेट एि दिन बजारमा भयरो ।
उनीहरूले एिअिादाससत माफी मागे र फरर उनीहरू भमत् बने । अनतयमा
े
राम र हररले लरोभ गनुदा हँिैन र माफी मागन ससकनुप्छ भन्ने भशषिा पाए ।
दा
ु
- आनदाि नययौपाने