Page 58 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๕๘ ~

แตขา เจา กภ็ า นวาความโกธะมานะของบาทเจาน้ันจะยะหอ้ื เอ้อื งขวญั เวยี งพิงคจะอยูบ 
มว น กนิ บห วาน”

“ขามโี กธะมานะใหญ. ..อยางใด ไหนๆกว็ ามาแลว วามาหือ้ สดุ ๆ” ฟาหอคํา
ตะลึงกบั คําพดู ของสายเมือง ทกี่ ลา กลา ท่ีจะมองเห็นและย้ําถงึ ขอ เสียของตนใหเ หน็
บางครงั้ คนเรากไ็ มอาจมองเห็นขอ เสียของตนได ดว ยอยกู ับมนั มาจนชาชนิ

“บาทเจา ถือมานะตวั เกา วา เปน เจา ถือตวั บาทเจา วา สูงเหลอื คนอื่น จนผอบหนั
คนอืน่ นอกจากตัวเกา ” สายเมอื งแจงฉะฉาน แสดงถึงความเช่อื ม่ันในส่ิงที่ตนทําอยูไ ม
นอย

“หรอื บแมน กา ขา เปน เจา และคนอ่นื ก็เปน ไพรไทยหรอื วา เปน ขา ไหนจะมาเทา
เทยี มเจา ได”

“แมน อยู ท่บี าทเจาเปนเจา คนอนื่ เปนไพรไทยที่ดว ยยศดวยศักด์บิ เ พยี งเจาได
แตเจากต็ อ งเพง่ิ ไพรไ ทย ไดเ พิง่ ปะอาศยั กนั อยู มบี ทขอสอนของมหาตสิ สเถรเจา สอน
พระญามังรายขอ นงึ่ ไวว า เปน คนอยาดูแควนผตู ํา่ อยา ย่าํ ผกู ําศีล ขอ น้อี ยากจะหอื้ บาท
เจา พจิ จารณั ณาไวผ อ เจา กบั ขา ตา งก็ตองเตอ่ื มตุมกันไป หากเจาฮกั แพงไพรขา ไพรข าก็
ฮักแพงเจาเหมอื นกนั หากเจา ขนาบข่าํ เขบีบเบยี นไพรขาทงั หลาย ก็จะมแี ตค นแชง คนดา
หาความจําเริญบไ ด ทจ่ี ะอกู ็มีเทาอี้แลวบาทเจา หากจะลงปลงอาชญา ขา บาทเจากย็ นิ ดี
นอมฮับ”

ฟาหอคํายองหว ยฟง แลว ก็สะอกึ นับเปน ครง้ั แรก ทีเ่ ห็นขอ ผดิ พลาดของตน การ
มโี กธะมานะมากกย็ อมทจี่ ะเปนท่ีโกรธและเกลยี ดชัง คนทีถ่ ูกเกลยี ดชัง แมน เปน เจา
เหนอื หวั กจ็ ะถกู ผูค นกนดา และสาปแชง ซึง่ ท่ีผานสบื มาเชนปางออนกอนเกา นัน้ กไ็ ดรู
ไดเ หน็ เจาตนใดที่รักใคร เอาใจใสไพรฟาขา คนทง้ั หลาย ผูค นกน็ อมใจเปนหนึ่งเดยี ว รัก
และหวงแหน หากมีศกึ มาตอ ชนกส็ ูต นถวายชวี ติ ใหโ ดยไมล ังเล เจา ตนใดมใี จอธรรม
ขมเหงบีบเบยี นไพรฟ า ขา ไททงั้ หลายสุดทายกถ็ ึงกาลวบิ ัตเิ ชน เดยี วกัน การถูกกระทบ
แรงก็อาจทําใหร ูส ึกคดิ ได

“เจาวา มานนั้ ถกู ตอ ง... และเฮาก็หันตามทว่ี า มานนั้ เจา อยไู ดด วยขา แผน ดิน ขา ฮู