Page 57 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๕๗ ~

มายังสายเมอื งกันเปน ตาเดยี ว สายเมอื งจงึ เงยหนา มาสบตากบั เจา หญิงผูท ่ีเขารัก รกั ทีจ่ ะ
ใหเ จาหญงิ ของเขาน้นั มคี วามสขุ รอดพนภัยตางๆ เมอ่ื เหน็ สายตาคนู น้ั แลว ทําใหใ จของ
เขาออ นยวบ จะกลาวบา ยเบย่ี งไปก็ไรประโยชน จงึ รบั คําไปวา

“แมนแลว เจา”
เมอื่ ส้นิ เสยี งตอบ ทาํ เอาทกุ คนในนน้ั เงยี บกนั โดยเฉพาะเจา ฟาหอคํา ท่ีตะลงึ กับ
คาํ ตอบ แตก็ตะลงึ เพยี งไมนาน จงึ ทําลายความเงียบไปวา “แตมนั ก็ยังมาลกั พกอยูต ามหมู
นี้ นี่จะวา จะใด”
สายเมืองจงึ ตอบไปดว ยความมนั่ ใจในตนเองอยางผูท่ีบรสิ ุทธผิ์ ูหนง่ึ บริสทุ ธิท์ ั้ง
การกระทําและจิตใจไปวา “นั่นเปนการผะหมาทลาสาของขาบาทเจา คนเดียว ทอี่ อกมา
เลน เปย ะนอกปา งยั้งของขาบาทเจาแกงอ ม จนคนของบาทเจา มาหันใสแ ละยับมาทนี่ ี่”
“เจา ....” ฟาหอคําพูดไดเพยี งแคน ั้น หมืน่ ตา งเมอื งจึงสวนออกไปทันทวี า
“สายเมือง เจา มาเยยี ะอยา งอี้ เอาผะโยชนะอนั ใด”
“ผะโยชนะตอตนตวั ผขู า นน้ั กบ็ มีอนั ใด แตผ ะโยชนะตอ ฟา หอคาํ ยองหวยและ
เจา จันทแจม ฟา น้ันมอี ยู ดว ยเจาหญิงเปน ผทู จ่ี าวเจยี งใหมช ผุ รู ักและหว งหาอาลัย การเตอื้
น้กี ห็ ้อื รูรอดผดปลองวา ดวงใจของเวยี งพิงคปลอดภัยจนขา มสนั แดนเมืองไป แถมผะ
การนงึ่ จาวเจยี งใหมย งั บฮนู ํ้าใจของฟาหอคาํ ”
“เจา...โอหัง” เสียงตวาดของฟาหอคาํ จงึ ดงั อยา งยงิ่
“ขาขอสมมาตอฟา หอคาํ ...เมอื่ เถิงปานอแี้ ลว อยางใดเสียขาเจา ขออสู ักเรือ่ ง”
เมอ่ื สายเมอื งพดู ไป ฟา หอคาํ จงึ เชดิ หนา ขน้ึ ดวยถือตนเองเหนอื กวา ใครอน่ื แตก ็ไมไ ด
ขดั ขวางอันใด อาจดว ยตอนนีอ้ ยกู ันมากหลายคน และท่ีสาํ คัญอยูต อ หนา ผทู ี่ตนเองรกั
ดว ย เมื่อสายเมอื งกลา ที่จะพดู ถึงขัน้ นีแ้ ลว ตนกก็ ลา ทจ่ี ะรบั ฟง เหมอื นกนั ...
“ได. ..ลองวามา ขา จะฟงผอ ”
“ยินดีบาทเจา ทข่ี าบาทเจาจะขออนู ้ี ดว ยเอ้ืองขวญั เวยี งพงิ คจะไปบานอยูย อง
หวย เปนดอกไมทสี่ ูงคาของเวียงพิงค เปน ที่รวมความรักของเจา เหนอื หวั เวยี งพิงค กับ
มหาเทวี และของคนทกุ คนในเวยี งพงิ ค เม่อื เจา เหนือหวั ปลงปน ห้อื มากนิ แขกกับบาทเจา