Page 56 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๕๖ ~

“ขา บาทเจา กใ็ ครถ ามเหมือนกนั บาทเจา วา มันเรื่องอะหยังถึงตอ งมเี รือ่ งกน๋ั แต
เจา ... เอาๆๆ เตเชือกกอน มอี ะหยังก็คอยวา กันไป” หมน่ื ตา งเมอื งเสรมิ ดว ยตนเองก็ถูก
ปลกุ มาดวยเรอื่ งนแี้ ตเ ชา ดว ยเหมอื นกนั และคนทเ่ี ปนปญ หากค็ อื คนเมอื งเชียงใหม
มหิ นาํ ซาํ้ ยังเปน สายเมือง ลกู ชายของเพอื่ นรักเสย่ี วเกลออีกดว ย

เมือ่ ถกู รกุ เรา เชน น้ี ฟาหอคํายองหว ยจงึ แกเ ชอื กออกอยางเสยี ไมไ ด หลังจากที่
แกเชือกออกแลว สายเมืองจึงนงั่ คุกเขาอยตู อ หนา ท้ังฟา หอคํายองหว ย เจา จันทแจม ฟา
และหมน่ื ตา งเมือง

“เอาละ จะเลา ไดละยงั บาทเจา วาเร่อื งมนั เปน มาจะใด” หมน่ื ตา งเมอื ง ผูคมุ
ขบวนจงึ มาเปน ผไู ตค วามอกี หนาทหี่ น่งึ ณ เวลาน้ี

“ไอสายเมือง มนั โตยฮอยหมเู ฮามา แลว มาลกั พกอยใู กลป า งยั้งนี้ คนของขา ไป
ยบั มันไวได เทา อมี้ ันกม็ ีโทษาแลว”

เมือ่ เหน็ หนา สายเมือง หมนื่ ตา งเมอื งจึงลาํ ดบั เรอ่ื งราวอกี คร้งั ความสงสยั แต
หลายวนั กอ นจึงหวนมาอกี คร้ัง ไมวา จะขามหวย หรอื เสนทางที่ยากลําบากในบางแหง
คลายกถ็ ูกจงใจแกไ ขปรับทางโดยดว นและรอยนน้ั ยังใหมอ ยู และตลอดเสน ทางมนั ดู
ราบรืน่ ราบรน่ื เกนิ ปกตจิ นนา สงสยั

“เดยี วกอนบาทเจา ขาบาทเจา วาสายเมอื งทา จะบไดโตยฮอยเฮามา แตเ ฮานา จะ
โตยฮอยสายเมืองมานา”

“มนั จะเปน ไดจ ะใด กห็ นั อยวู า เม่อื คืนมันมาลักพกอยตู า มหมูน ี”้
“บาทเจาลองพจิ จารัณณาผอ กอ น ท่ีผานมานั้น เฮามอี นั ทขี่ ดั ท่ขี วางในการเตียว
ทางพองกอ ” หมื่นตางเมืองจึงใหข อ สังเกตไป ดวยขอสณั นิษฐานนนี้ า จะเขา เคา ท่สี ดุ
“บมเี ลย...บม ีอันขดั อนั ขวางท่ใี ดสกั ท่ี”
“ก็ยอ นวา มีคนมาเผวตางหอ้ื ไวกอน และคนนั้นกค็ อื สายเมือง...แมน กอ สาย
เมือง” สุดทา ยเปนการหนั มาถามสายเมืองโดยตรง “แมนกะบแ มน ตอบมาบาเดีย่ วน้ี อยา
หือ้ มอี ันจลุ า ย”
เม่ือสน้ิ คําถามของหมืน่ ตา งเมอื ง สายเมืองจึงตกเปนเปา สายตาทกุ คู ลว นจอ ง