Page 151 - ธรรมะบรรยาย2564

อยู่กับช้างไปอยู่กับลิง ที่นี้ชาวบ้านทั้งหลายเห็นว่าพระทะเลาะกัน ไม่รู้จักให้อภัยกัน ไม่ให้ความ

เคารพแด่พระพุทธเจ้า ก็ประท้วงเรียกว่า “คว่ำบาตร” คือไม่ใส่บาตรพระ พระทั้งหลายก็อด พออด

แล้วก็อยู่ไม่ได้ เพราะชีวิตของพระขึ้นอยู่กับชาวบ้าน เมื่อพระไม่ได้ฉันภัตตาหารมากเข้า ๆ ก็ทนไม่

ไหว ก็มาปรองดองกัน สามัคคีกัน ขอโทษซึ่งกันและกัน ในที่สุดก็อ้อนวอนพระอานนท์เถระให้ไป

้
ช่วยกราบอาราธนาองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจากลับมาที่โกสัมพีด้วยเถิด ในที่สุดพระพุทธเจ้า
ก็ทรงรู้ว่าพระทั้งหลายลดทิฐิมานะลงไปแล้ว จึงได้เสด็จมา นี่ก็เห็นได้ว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้แสดง

พระองค์จะแสดงอภินิหารก็ได้ แต่พระองค์ไม่แสดง เรามีเงินอยู่เป็นล้านเป็นแสนเราไม่ใช้ก็ได้ หรือ

จะใช้ก็ได้ เราจะใช้เกิดประโยชน์ ไม่ใช้ก็เกิดประโยชน์อยู่ที่บ้านไม่ได้เสียหายอะไร

เพราะฉะนั้น การแสดงปาฏิหาริย์ เรามีไว้ มันเป็นผลของการสร้างบุญวาสนาบารมี คนเราก็

เกิดมานี่ก็ได้รูปร่างหน้าตาหล่อสวยเหมือนกันหมดสิ คนเราที่เกิดมาก็ได้สติปัญญาเลอเลิศ

เหมือนกันหมดสิ คนเราที่เกิดมานี้จะต้องเป็นคนที่ไม่จนสักคน มีแต่คนรวยทั้งนั้นสิ มันเป็นไปไม่ได้

ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ เพราะคนสร้างบุญกุศลมาไม่เท่ากัน จะเป็นไปได้อย่างไร เราได้แต่ปรารถนาไม่

ทำจะได้อย่างไร ปรารถนาด้วยทำด้วยสิ อย่างพระพุทธเจ้าปรารถนาแล้วก็ทำล้มลุกคลุกคลานมา

เหมือนกัน เกิดอยู่ในโลกก็มี รู้ได้อย่างไร ประวัติท่านเขียนไว้ อย่างคราวเตมีย์ใบ้ เตมีย์ทำไมใบ้ด้วย

ก็รู้ว่าพระองค์ระลึกชาติได้ว่าเคยเป็นพระราชาและตัดสินคนผิด คนติดอยู่ในคุกหรือในตาราง การ

ตัดสินคนผิดเป็นเหตุให้พระองค์ตกนรก พระองค์ระลึกได้อย่างนี้แล้ว โอ้ อย่างนี้ไม่เป็นพระราชา

ดีกว่า ก็เลยทำตัวของพระองค์ให้เป็นใบ้คือไม่พูด เดือดร้อนพระราชาและพระราชินี นี่คือหลักฐาน

ว่าพระองค์ก็เคยลงนรกมาแล้ว มันก็มีผิดพลาดมาแล้ว

เพราะฉะนั้น การปฏิบัติธรรมของเรา มันจะรุดหน้าทุกคนแหละ ถ้าหากว่าเราทำดีเพิ่มขึ้น ๆ

หลวงพ่อถึงบอกว่าร่างกายมันตายเปล่า แต่ใจไม่ตายไปด้วย ร่างกายจะกลับคืนไปสู่สภาพดินน้ำไฟ

ลมกลับไป แต่ใจที่มีคุณภาพดีจะต้องไปสู่ภพภูมิที่สูงขึ้น เราจะไม่ยอมลงต่ำ เราต้องคิดอย่างนี้ ตั้ง

ั
้
เปาไว้ในชีวิตนี้จะต้องทำดีให้มาก ตราบใดที่เรายงมีลมหายใจอย เราจะต้องต่อสู้ ทุกคนก็มีกิเลสกัน
ู่
ทั้งนั้นแหละ ใครที่ไม่มีกิเลสบ้าง มันก็มีด้วยกันทั้งนั้น เมื่อมีด้วยกันแล้วเราก็ต้องต่อสู้ ใครไม่ขี้เกียจ
ยกตัวอย่างมาสักคนใครไม่ขี้เกียจ มันก็ขี้เกียจทั้งนั้นแหละ แต่ขี้เกียจเราก็รู้ แล้วจะพ่ายแพ้ไม่ได้ใน

บางครั้ง บางครั้งต้องชนะบ้างสิ

เราก็ต่อสู้กันไป พระพุทธเจ้าเป็นแบบอย่างว่าท่านต่อสู้มาอย่างไร ท่านสร้างบุญกุศลมา

็
้
อย่างไร ท่านพัฒนาตัวของท่านมาอย่างไร ล้มลุกคลุกคลานกันมาทั้งนั้น เปนคนบ้าใบ เป็นสัตว์
เดรัจฉานก็เยอะแยะ กว่าจะได้มาตรัสรู้ ผ่านปัญหาและอุปสรรคเยอะแยะ เพราะฉะนั้น เราจึง

๑๕๑