Page 100 - 2557 เล่ม 1

๑๐๐

จําเลยต้องยื่นอุทธรณ์หรือฎีกาตามเวลาที่กฎหมายกําหนด เมื่อจําเลยไม่ได้
ดําเนินการจะมากล่าวอ้างในคําร้องไม่ได้ จําเลยไม่ได้โต้แย้งที่นายสมเดชยืนยัน

รับรองเกี่ยวกับความกว้างยาวและพื้นที่ของที่ดินจําเลยส่วนที่รุกล้ําเข้าไปในที่ดิน

ของโจทก์ จึงต้องถือตามข้อเท็จจริงที่นายสมเดชยืนยัน การยื่นคําร้องของจําเลย
ยื่นเมื่อพ้นเวลาที่กฎหมายกําหนด เมื่อจําเลยลงนามรับทราบการบังคับคดีของ

เจ้าพนักงานบังคับคดีทุกครั้ง หากการดําเนินการของเจ้าพนักงานบังคับคดีฝ่าฝืน

ต่อกฎหมายต้องถือว่าจําเลยรับทราบและรู้เหตุถึงการฝ่าฝืนนั้น และให้สัตยาบันใน
การดําเนินการของเจ้าพนักงานบังคับคดีแล้ว คําร้องของจําเลยเป็นคําร้องที่ไม่ชัดแจ้ง

ไม่ได้บรรยายหรือระบุว่าเจ้าพนักงานบังคับคดีดําเนินการบังคับคดีฝ่าฝืนต่อกฎหมาย

ไม่สมควรที่ศาลจะรับไว้พิจารณา ขอให้ยกคําร้องและให้จําเลยชดใช้ค่าฤชาธรรมเนียม
แทนโจทก์

ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้วมีคําสั่งยกคําร้อง ค่าฤชาธรรมเนียมให้เป็นพับ
จําเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นอุทธรณ์ให้เป็นพับ

จําเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า มีปงญหาต้องวินิจฉัยในประการแรกว่า คําร้องของจําเลย

ที่ขอให้มีคําสั่งเพิกถอนการบังคับคดีต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขของระยะเวลาตาม

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๙๖ วรรคสาม หรือไม่ ในข้อนี้ปรากฏว่า
ตามคําร้องจําเลยกล่าวอ้างว่า ศาลชั้นต้นมีคําพิพากษาเมื่อวันที่ ๒๖ ธันวาคม ๒๕๔๕

ให้จําเลยรื้อถอนอาคารไม่มีเลขที่เฉพาะส่วนที่รุกล้ําออกไปจากที่ดินของโจทก์

โฉนดเลขที่ ๒๑๙๔๐๖ ตําบลบางจาก อําเภอพระโขนง กรุงเทพมหานคร ต่อมาโจทก์นํา
เจ้าพนักงานบังคับคดีดําเนินการบังคับคดีหลายครั้ง ครั้งแรกรื้อถอนแนวรั้วสังกะสี

และอิฐมอญ ครั้งที่สอง รื้อถอนแนวผนังอาคารชั้นเดียวบริเวณด้านหลังและส่วน

ของหลังคาที่รุกล้ําเข้าไปในที่ดินของโจทก์ทั้งหมด ครั้งสุดท้ายรื้อถอนผนังอาคาร
ทั้งสองชั้น บริเวณด้านหลังที่ดินพิพาท มีแนวกว้างประมาณ ๓.๖ เมตร ในการ

ดําเนินการบังคับคดีเป็นการบังคับคดีเกินกว่าคําพิพากษาของศาลชั้นต้น ตามคําพิพากษา

ของศาลชั้นต้นไม่ได้กําหนดให้จําเลยรื้อถอนอาคารออกไประยะเท่าใดเพียงแต่กําหนดให้