Page 152 - 2557 เล่ม 1

๑๕๒

ค าพิพากษาศาลฎีกาที่ ๒๖๓๕/๒๕๕๗ พนักงานอัยการ

จังหวัดพระนครศรีอยุธยา โจทก์
นายวัชรพงษ์หรือเอก

วรรณวงศ์ จ าเลย

ป.อ. งดโทษปรับ มาตรา ๒๐

ป.อ. มาตรา ๒๐ เป็นบทบัญญัติที่ให้อ านาจศาลใช้ดุลพินิจในกรณีที่

ความผิดที่กฎหมายก าหนดให้ลงโทษจ าคุกและปรับ ถ้าศาลเห็นสมควร
ก็อาจใช้ดุลพินิจลงโทษจ าคุกจ าเลยเพียงสถานเดียว โดยไม่ลงโทษปรับ

ด้วยก็ได้ มิใช่เป็นบทบัญญัติที่บัญญัติว่าการกระท าเช่นนั้นเป็นความผิด

หรือเป็นบทก าหนดโทษแต่อย่างใด แม้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ภาค ๑

ลงโทษจ าคุกจ าเลยเพียงสถานเดียวในความผิด ตาม ป.อ. มาตรา ๓๓๙ วรรคสอง

ประกอบมาตรา ๓๔๐ ตรี, ๘๐ โดยมิได้อ้าง ป.อ. มาตรา ๒๐ เป็นบทมาตรา
ที่ยกขึ้นปรับด้วยก็ไม่เป็นเหตุให้ค าพิพากษาศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ภาค ๑

ไม่ชอบด้วย ป.วิ.อ. มาตรา ๑๘๖ (๗)

จ าเลยพยายามกระแทกประตูหน้าร้านที่เกิดเหตุเพื่อเข้าไปในร้าน

ที่เกิดเหตุ แต่ไม่สามารถเข้าได้ จ าเลยจึงขับรถจักรยานยนต์หลบหนีไป

พฤติการณ์ของจ าเลยดังกล่าวคงฟังได้เพียงว่าจ าเลยมีเจตนาใช้
รถจักรยานยนต์ของกลางไปและกลับจากการกระท าความผิด เพื่อให้พ้น

จากการจับกุมโดยสะดวกและรวดเร็วเท่านั้น ไม่ได้ใช้รถจักรยานยนต์

ของกลางเป็นยานพาหนะในการกระท าผิดฐานพยายามชิงทรัพย์

ทองค ารูปพรรณของผู้เสียหายโดยตรงแต่อย่างใด รถจักรยานยนต์ของกลาง
จึงมิใช่ทรัพย์สินอันพึงริบตาม ป.อ. มาตรา ๓๓ (๑) และปัญหาว่า