Page 154 - 2557 เล่ม 1

๑๕๔

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีมีปงญหาข้อกฎหมายต้องวินิจฉัยตามฎีกาของโจทก์
ข้อแรกว่า ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ภาค ๑ มิได้อ้างประมวลกฎหมายอาญา

มาตรา ๒๐ เป็นบทมาตราที่ยกขึ้นปรับด้วย คําพิพากษาศาลชั้นต้นและ

ศาลอุทธรณ์ภาค ๑ ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา
มาตรา ๑๘๖ (๗) หรือไม่ เห็นว่า ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๐

เป็นบทบัญญัติที่ให้อํานาจศาลใช้ดุลพินิจในกรณีที่ความผิดที่กฎหมายกําหนดให้

ลงโทษจําคุกและปรับ ถ้าศาลเห็นสมควรก็อาจใช้ดุลพินิจลงโทษจําคุกจําเลย
เพียงสถานเดียว โดยไม่ลงโทษปรับด้วยก็ได้ มิใช่เป็นบทบัญญัติที่บัญญัติว่า

การกระทําเช่นนั้นเป็นความผิดหรือเป็นบทกําหนดโทษแต่อย่างใด แม้ศาลชั้นต้น

และศาลอุทธรณ์ภาค ๑ ลงโทษจําคุกจําเลยเพียงสถานเดียวในความผิด
ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๓๓๙ วรรคสอง ประกอบมาตรา ๓๔๐ ตรี, ๘๐

โดยมิได้อ้างประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๐ เป็นบทมาตราที่ยกขึ้นปรับด้วย
ก็ไม่เป็นเหตุให้คําพิพากษาศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ภาค ๑ ไม่ชอบด้วย

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๘๖ (๗) ที่ศาลชั้นต้น

และศาลอุทธรณ์ภาค ๑ พิพากษามานั้นชอบแล้ว ฎีกาของโจทก์ข้อนี้ฟงงไม่ขึ้น
ปงญหาข้อกฎหมายข้อสุดท้ายต้องวินิจฉัยว่า การที่ศาลอุทธรณ์ภาค ๑

หยิบยกปงญหาเกี่ยวกับการริบรถจักรยานยนต์ของกลางขึ้นวินิจฉัยชอบด้วย

กฎหมายหรือไม่ เห็นว่า คดีนี้ข้อเท็จจริงฟงงเป็นยุติว่า จําเลยพยายามกระแทก
ประตูหน้าร้านที่เกิดเหตุเพื่อเข้าไปในร้านที่เกิดเหตุ แต่ไม่สามารถเข้าได้ จําเลยจึง

ขับรถจักรยานยนต์หลบหนีไป พฤติการณ์ของจําเลยดังกล่าวคงฟงงได้เพียงว่า

จําเลยมีเจตนาใช้รถจักรยานยนต์ของกลางไปและกลับจากการกระทําความผิด
เพื่อให้พ้นจากการจับกุมโดยสะดวกและรวดเร็วเท่านั้น ไม่ได้ใช้รถจักรยานยนต์

ของกลางเป็นยานพาหนะในการกระทําผิดฐานพยายามชิงทรัพย์ทองคํารูปพรรณ

ของผู้เสียหายโดยตรงแต่อย่างใด รถจักรยานยนต์ของกลางจึงมิใช่ทรัพย์สินอันพึง
ริบตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓ (๑) และปงญหาว่ารถจักรยานยนต์

ของกลางเป็นทรัพย์ที่ใช้ในการกระทําความผิดหรือไม่ เป็นข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับ

ความสงบเรียบร้อย แม้ไม่มีคู่ความฝ่ายใดอุทธรณ์ศาลอุทธรณ์ภาค ๑ ก็มีอํานาจ