Page 70 - 2557 เล่ม 1

๗๐

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จําเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา
มาตรา ๒๘๘, ๘๐ จําคุก ๑๐ ปี ทางนําสืบของจําเลยเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา

มีเหตุบรรเทาโทษ ลดโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๗๘ ให้หนึ่งในสี่

คงจําคุก ๗ ปี ๖ เดือน ให้จําเลยชําระเงิน ๑๕,๐๐๐ บาท แก่โจทก์ร่วมที่ ๑ และ
ชําระเงิน ๔,๐๐๐ บาท แก่โจทก์ร่วมที่ ๒ คําขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

จําเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค ๓ พิพากษายืน
จําเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ฎีกาของจําเลยที่ว่า โจทก์ร่วมทั้งสองติดตามมาท้าทาย

จําเลยที่บ้านของจําเลย โดยโจทก์ร่วมที่ ๑ วิ่งมาภายในบริเวณบ้านของจําเลย
จําเลยจึงวิ่งไปหยิบมีดพร้ามาถือไว้และแกว่งไปมาเพื่อป้องกันตัว การกระทําของ

จําเลยเป็นการป้องกันโดยชอบด้วยกฎหมาย จําเลยจึงไม่มีความผิดตามฟ้องนั้น
เห็นว่า เป็นฎีกาในปงญหาข้อเท็จจริงซึ่งศาลล่างทั้งสองได้วินิจฉัยข้อเท็จจริง

ดังกล่าวไว้ชอบด้วยเหตุผลแล้ว และไม่มีเหตุที่จะเปลี่ยนแปลงคําวินิจฉัยของศาลล่างทั้งสอง

ฎีกาของจําเลยจึงไม่เป็นสาระอันควรแก่การพิจารณา ศาลฎีกาไม่รับคดีไว้พิจารณา
พิพากษาตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๕๐ มาตรา ๒๑๙ วรรคสอง

และพระธรรมนูญศาลยุติธรรม มาตรา ๒๓ วรรคหนึ่ง

อนึ่ง การที่โจทก์ร่วมที่ ๒ มีเรื่องต่อยกับจําเลยก่อน ต่อมาในวันเดียวกัน
โจทก์ร่วมทั้งสองติดตามไปท้าทายจําเลยที่บ้านของจําเลยให้ออกมาต่อสู้กัน

จากนั้นจึงเกิดเหตุการณ์ต่อสู้กันโดยจําเลยใช้มีดพร้าฟงนโจทก์ร่วมทั้งสองได้รับ

บาดเจ็บ พฤติการณ์แห่งคดีจึงฟงงได้ว่าโจทก์ร่วมทั้งสองสมัครใจทะเลาะวิวาทกับจําเลย
โจทก์ร่วมทั้งสองจึงไม่ใช่ผู้เสียหายโดยนิตินัย ไม่มีสิทธิขอเข้าร่วมเป็นโจทก์ และ

ไม่มีสิทธิยื่นคําร้องขอให้บังคับจําเลยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนตามประมวลกฎหมาย

วิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๔๔/๑ วรรคหนึ่ง ได้ ปงญหาดังกล่าวเป็นปงญหา
ข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อย ศาลฎีกามีอํานาจหยิบยกขึ้นแก้ไขให้

ถูกต้องได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๙๕ วรรคสอง

ประกอบมาตรา ๒๒๕