Page 171 - นิตยสารดุลพาห เล่มที่ ๒-๒๕๖๑-กฎหมาย
P. 171
ดุลพาห
ความผิดตามมาตรา ๒๘๑ มิได้เป็นบทบัญญัติที่กำาหนดถึงลักษณะการกระทำาความ
ผิดและกำาหนดโทษไว้โดยเฉพาะเจาะจงดังเช่นมาตราอื่นในประมวลกฎหมายอาญา เพียงแต่
เป็นมาตราที่บัญญัติถึงประเภทของความผิด กล่าวคือบัญญัติว่า ความผิดฐานข่มขืนกระทำา
ชำาเราตามมาตรา ๒๗๖ หรือความผิดฐานกระทำาอนาจารแก่บุคคลอายุกว่าสิบห้าปีโดยขู่เข็ญ
ใช้กำาลังประทุษร้ายตามมาตรา ๒๗๘ ถ้ามิได้เกิดต่อหน้าธารกำานัลเป็นความผิดอันยอมความ
ได้ ในขณะเดียวกัน หากความผิดใดในสองความผิดข้างต้นเกิดต่อหน้าธารกำานัลย่อมเป็นความ
ผิดอันยอมความไม่ได้ ด้วยเหตุนี้การพิจารณาประเด็นข้อกฎหมายในเรื่องต่อหน้าธารกำานัล
จึงเป็นองค์ประกอบความผิดที่สำาคัญประการหนึ่ง เนื่องจากความผิดอันยอมความได้และ
ความผิดอันยอมความไม่ได้มีความหมายและผลทางกฎหมายที่แตกต่างกันหลายประการ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ๒ ประการที่สำาคัญ ประการแรกคือ การดำาเนินคดี ที่เมื่อความผิดอันยอม
ความได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้เสียหายต้องร้องทุกข์ภายใน ๓ เดือนนับแต่วันที่ผู้เสียหายรู้เรื่องความผิด
๑๑
และรู้ตัวผู้กระทำาผิด มิฉะนั้นคดีย่อมขาดอายุความตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๙๖
แต่หากเป็นคดีความผิดอันยอมความไม่ได้ ไม่มีบทบัญญัติแห่งกฎหมายกำาหนดไว้ชัดแจ้งให้ต้อง
ร้องทุกข์ภายใน ๓ เดือนดังเช่นความผิดอันยอมความได้ ด้วยเหตุนี้ การดำาเนินคดีความผิด
อันยอมความไม่ได้จะเกิดจากการร้องทุกข์ของผู้เสียหายหรือไม่มีการร้องทุกข์ของผู้เสียหาย
ก็ได้ เพียงแต่พนักงานสอบสวนและพนักงานอัยการต้องดำาเนินคดีภายใต้อายุความตาม
๑๒
ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๙๕ และประการที่สองคือการระงับคดี ที่เมื่อผู้เสียหาย
ถอนคำาร้องทุกข์ ถอนฟ้องหรือยอมความกันโดยถูกต้องตามกฎหมายสำาหรับความผิดอันยอม
ความได้แล้ว สิทธิในการนำาคดีอาญาของผู้เสียหายและพนักงานอัยการมาฟ้องย่อมระงับไป
๑๓
ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๓๙ (๒) ในขณะที่ความผิดอันยอม
๑๑. ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๙๖ บัญญัติว่า “ภายใต้บังคับ มาตรา ๙๕ ในกรณีความผิดอันยอมความ
ได้ ถ้าผู้เสียหายมิได้ร้องทุกข์ภายในสามเดือนนับแต่วันที่รู้เรื่องความผิดและรู้ตัวผู้กระทำาความผิด
เป็นอันขาดอายุความ”.
๑๒. ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๙๕ บัญญัติว่า “ในคดีอาญา ถ้ามิได้ฟ้องและได้ตัวผู้กระทำาความผิด
มายังศาลภายในกำาหนดดังต่อไปนี้ นับแต่วันกระทำาความผิดเป็นอันขาดอายุความ (๑) ยี่สิบปี สำาหรับ
ความผิดต้องระวางโทษประหารชีวิต จำาคุกตลอดชีวิต หรือจำาคุกยี่สิบปี (๒) สิบห้าปี สำาหรับความผิดต้อง
ระวางโทษจำาคุกกว่าเจ็ดปีแต่ยังไม่ถึงยี่สิบปี (๓) สิบปี สำาหรับความผิดต้องระวางโทษจำาคุกกว่าหนึ่งปีถึง
เจ็ดปี (๔) ห้าปี สำาหรับความผิดต้องระวางโทษจำาคุกกว่าหนึ่งเดือนถึงหนึ่งปี (๕) หนึ่งปี สำาหรับความ
ผิดต้องระวางโทษจำาคุกตั้งแต่หนึ่งเดือนลงมาหรือต้องระวางโทษอย่างอื่น”
๑๓. ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๓๙ บัญญัติว่า “สิทธินำาคดีอาญามาฟ้องย่อมระงับไป
ดั่งต่อไปนี้ (๒) ในคดีความผิดต่อส่วนตัว เมื่อได้ถอนคำาร้องทุกข์ ถอนฟ้อง หรือยอมความกัน โดยถูก
ต้องตามกฎหมาย”.
160 เล่มที่ ๒ ปีที่ ๖๕
