Page 167 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 167

μο. Σηκώθηκε με μια αργή, βαρύνουσα εξουσία. Πριν αναχωρή-
σει από την κουζίνα έδωσε ένα τελεσίγραφο, το τελεσίγραφο του
ανθρώπου που, παρ’ ότι συνήθως δεν εκφράζεται καλά, έχει αρ-
κετή καπατσοσύνη.
«Να την αφήσεις όπως είναι την υπόθεση, κοπέλα μου», είπε.
«Γιατί αλλιώς είναι πολύ πιθανό να το μετανιώσεις».
Μπήκε στο πλυσταριό, φόρεσε τις μπότες του (η Λίλι είχε τις
παραξενιές της σχετικά με το πάτωμα της κουζίνας) και βγήκε.
Η Λίλι δε σηκώθηκε από το τραπέζι. Το πονηρό, ανόητο
μυαλουδάκι της άρχισε να επεξεργάζεται την υπόθεση. Φυσικά
δεν μπορούσε να εναντιωθεί ακριβώς σε αυτά που έλεγε ο σύ-
ζυγός της, αλλά... Ο Τζιμ ήταν τόσο στενοκέφαλος, τόσο συντηρη-
τικός. Η Λίλι ευχήθηκε να μπορούσε να ρωτήσει κάποιον άλλον.
Κάποιον που θα ήξερε τα πάντα για τις αμοιβές και την αστυνο-
μία και τι σήμαιναν όλα αυτά. Κρίμα να χαραμίσει μια ευκαιρία
για καλά λεφτά.
Το ραδιόφωνο... τα σύνεργα της περμανάντ... εκείνο το κατα-
κόκκινο παλτό στα Ράσελς (απίστευτα κομψό)... ακόμα, ίσως, κι
ένα ολόκληρο σετ από ιακωβιανά έπιπλα για το καθιστικό...
Ανυπόμονη, άπληστη, κοντόφθαλμη, συνέχισε να ονειρεύεται...
Τι ακριβώς είχε πει η Λεονί πριν από τόσα χρόνια;
Τότε της ήρθε μια ιδέα. Σηκώθηκε κι έφερε το μελανοδοχείο,
την πένα κι ένα μπλοκ με επιστολόχαρτα.
«Ξέρω τι θα κάνω», είπε στον εαυτό της. «Θα γράψω στον για-
τρό, στον αδελφό της κυρίας Χάλιντεϊ. Εκείνος θα μου πει τι να κά-
νω – αν ζει ακόμα, δηλαδή. Όπως και να ’χει, το έχω βάρος στη
συνείδησή μου που δεν του είπα ποτέ για τη Λεονί και για εκεί-
νο το αυτοκίνητο».
Για αρκετή ώρα βασίλευε σιωπή, κι ακουγόταν μόνο το εργώ-
δες τρίξιμο από την πένα της Λίλι. Πολύ σπάνια έγραφε και η σύ-
νταξη μιας επιστολής απαιτούσε με μεγάλη προσπάθεια.
Παρ’ όλα αυτά, τα κατάφερε τελικά. Έβαλε το γράμμα σε έναν
φάκελο και τον σφράγισε.

29/5/2020 1:59:08
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 167
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 167 29/5/2020 1:59:08