Page 1604 - JUNIO 2024

Ámoche e síntoche tan cerquita da miña vida.
19
Teu Sempre

Dicir "ámoche"...

Dicir ámoche, soa máis sincero, máis belo, máis tranquilizante,

desde que teño recordos do noso futuro, desde que os días
despídense antes de irse, desde que chegan as noites traendo
indicios da túa aura, desde que o teu bico pode traspasar toda
distancia.

E é que chegaches, e permaneces, como un verso que soña, e os
teus beizos convértense en viño que sorrí, si os teus beizos, nunca
os afastes demasiado dos meus pasos, podería caer como un neno
que lle atraen as escaleiras, os lugares esquecidos polo mundo, e

logo sentirme tan só sen saber como levantarme.

Penso en ti, só en ti gústame pensar cando todo parece caerse,
cando todos parecen fallarme, cando todos mentiron, camiñamos
os mesmos soños, por un carreiro que nunca se bifurca mentres
cheguen os teus ollos.

SI, estou convencido que os teus ollos teñen a culpa de que eu me

poña a escribirche todas estas cartas.

Chegan frases dalgún mes para bendicir o teu nome, o pan, o día,
a hora que chegaches, o instante en que me escolliches para
aloxarme en ti, oracións de amor que lamen o tempo, Onde estabas

cando o amor era unha palabra indescifrable, indescritible,
indefinible?

Onde?

Talvez aínda non ía pasar ningún inverno que me trouxese os teus

brazos, pero o frío aprendeu a insinuarme con cada xaneiro o teu
nome, e souben que estabas nos confíns do posible, que este amor
camiñaba paralelo desde nós cara a nós.

Xa non saben esconderse estas cartas, estes versos que saben dun
amor sincero, que se conta a si mesmo todas as súas esperanzas

recentemente nadas, e revive outras que agonizaban
permanentemente negándose a morrer do todo.