Page 1917 - JULIO
P. 1917
A UNHA MULLER ESPECIAL
11
Hoxe ao empezar escribir un inmenso recordo atravesou a miña mente ...
e sabes que foi... os teus ollos... si, os teus ollos que me fixeron soñar, que
fixeron latexar o meu corazón e que este quixese saírse para estar xunto
ao teu.
As miñas mans empezaron a cambalearse e contáronlle ao teclado cada
unha das miñas palabras que o corazón me ditou... Entre elas unha palabra
moi fermosa e sincera: TÉ CIELO O meu AMOR...
Cando máis escribía as miñas mans movíanse, mentres pensaba esta noite
podo escribir os versos máis fermosos como: a noite esta gris e a miña
alma está soa porque non estas a o meu lado, o meu mundo é moi
diferente a cando podo sorrir contigo, cando podo recibir de ti un cálido
abrazo mentres me murmuras ao oído, o belo que é a vida.
Tamén podo escribir por exemplo... hoxe ao amencer acordeime de ti,
...alcei os ollos ao ceo e pedinlle ao creador por un fermoso día onde non
falte un sorriso nos teus beizos, nin unha palabra de alento para o
quebrantado...
Pero hoxe nesta noite aquí sentado fronte ao computador que foi o meu
confidente e amigo e que lle conto o que sinto por ti...que as noites son
longas como aquel camiño sen fin, que os atardeceres son menos belos
cando non os contemplamos xuntos.
Porque a túa presenza fai que todo brille e toda pareza mellor pero hoxe
aquí sentado fronte ao meu computador só quero dicirche o especial que
es e seguirás sendo para min.
Sinxelamente ti.
Cantas veces comezo a escribirche... quero dicirche tanto, e ti en espera de
palabras observas pensativa como a choiva molla o camiño.
Desde a túa xanela viches a mesma lúa, entre luceiros pasa como unha
noiva namorada despois duns bicos e unha rosa.
