Page 1915 - JULIO

E é que chegaches, e permaneces, como un verso que soña, e os teus beizos
9
convértense en viño que sorrí, si os teus beizos, nunca os afastes

demasiado dos meus pasos, podería caer como un neno que lle atraen as
escaleiras, os lugares esquecidos polo mundo, e logo sentirme tan só sen

saber como levantarme.

Penso en ti, só en ti gústame pensar cando todo parece caerse, cando

todos parecen fallarme, cando todos mentiron, camiñamos os mesmos
soños, por un carreiro que nunca se bifurca mentres cheguen os teus ollos.

SI, estou convencido que os teus ollos teñen a culpa de que eu me poña a
escribirche todas estas cartas.

Chegan frases dalgún mes para bendicir o teu nome, o pan, o día, a hora
que chegaches, o instante en que me escolliches para aloxarme en ti,
oracións de amor que lamen o tempo, Onde estabas cando o amor era

unha palabra indescifrable, indescritible, indefinible?

Onde?

Tal vez aínda non ía pasar ningún inverno que me trouxese os teus brazos,
pero o frío aprendeu a insinuarme con cada xaneiro o teu nome, e souben

que estabas nos confíns do posible, que este amor camiñaba paralelo desde
nós cara a nós.

Xa non saben esconderse estas cartas, estes versos que saben dun amor
sincero, que se conta a si mesmo todas as súas esperanzas recentemente

nadas, e revive outras que agonizaban permanentemente negándose a
morrer do todo.

As palabras que trouxeches ata aquí, espiritual tatuaxe, iso que serás ti,
porque así o necesito, unha tatuaxe secreta que nunca se borre da alma e
que. con todo, sexa case invisible para todos aqueles que mancharon as

oracións divinas de amor con frases insulsas deste mundo.

Mirei as miñas mans, e a miña boca, os meus ollos, os meus poemas, si os

mirei quedar en silencio, para escoitar ao corazón transformarse, dicir
ámoche, quéroche, estráñoche tanto.