Page 1918 - JULIO

A mesma lúa ilumina o meu ceo, os mesmos luceiros como gardiáns fieis
12
de "A Dama da Noite" venme cruzar a ponte como a iso do dez, cando

pensando en ti regreso a casa, lugar onde só hai silencio, silencio que deixo
de escoitar cando digo o teu nome.

Fáloche, aínda que pareza unha tolemia, fáloche mentres ti sorrís desde a
mesita de noite onde puxen cun lindo marco a foto que me deches antes

de partir, reflexo tan fermoso dos teus ollos que me miran cando abro os
meus á luz dun novo día.

- "Non desesperes" - dígome.

Ti, amor meu estás á distancia duns soles e unhas tardes vestidas de
inverno. Pronto non serei para ti recordos, nin unha voz alén do teléfono.

Pronto o sei, seremos siluetas xogando nas ondas, como raparigos que
non pensan que hai outonos que virán, nin aves que emigran.

Estaremos si como antes, lendo eu os teus versos, lendo ti os meus versos,
non separados por moitos quilómetros dun mar que trae consigo

momentos vividos do onte, como aquela vez que fronte á súa
inmensidade mirábasme, mentres eu ditoso de estar así como en éxtase

ante a presenza dun soño que se cumpre, buscaba na miña alma frases que
puidesen expresar que es ti quen o meu corazón chama, ti a quen desexaba

nas noites longas cando o frío acompañaba o meu espazo, ti con sorriso
doce e mirada serena.

Sabes, vin sen querer todo aquilo que o mundo ofrece, no meu viaxar
descubrín o que nos ensinan en libros, o que din os poetas do egoísmo e
a maldade, da crueldade entre humanos que naceron para ser irmáns, unha

familia unida polo amor e a bondade.

Non se que dicir ás veces, pero comprendo que un home só por máis que

o queira non pode cambiar o curso das cousas, por iso refúxiome neste
amor que nos une, que nos enche e máis que todo espero nas promesas

do Todopoderoso que promete un futuro de paz.

Non esquézoche amor, é imposible esquecerche, estás no aire que respiro,

nas horas que pasan, na vida mesma que sen ti sería unha viaxe sen sentido
cara a un lugar perdido no tempo.