Page 627 - JULIO
P. 627
Cando che falo de amor amada miña, sempre quixen e quero dicir; a verdade
7
que sento nacer moi dentro, cando emoción, fantasía e inmenso caudal de
sentimentos únense e chaman como en soños o teu fermoso nome.
De súpeto, entre primaverais campos atópote, non penso máis na chegada
do inverno ou de tormentas que deixan ao seu paso pegadas de tristeza e
soidade.
Non penso no caer doutra páxina do chamado Calendario nin me importa
que cada cual viva na carreira inacabable de facer esto ou aquello.
Soamente importa a túa presenza nos meus días, as túas caricias ao
momento exacto da entrega, o unir dos nosos beizos no novo comezo desa
viaxe que sabemos emprender ti e eu.
Sei o meu amor que lonxe de ti hei de sorber lenta e dolorosamente cada
segundo, aínda que solícito iría onde esteas se puidese, máis ti como eu
comprendes que será cando termine o que falta, entón nada me atará a
noites sen os teus bicos, nin haberá amenceres sen abrir xuntos outro
capítulo noso.
Por agora descanso e fáloche a través desta carta que chegará antes que
eu e estará ante os teus lindos ollos, nas túas mans que estraño a cada
pouco.
Quédanme algunhas Lúas que seguir e certos camiños que andar rumbo
ao Norte.
Pronto será como quixemos, e na vastedad deste sentir que nos/nos une,
poderei rumorearte aquello que che gusta:
"Amareite o meu amor, eternamente"
Desde o meu recuncho para ti.
Ámote tanto…
Detrás dun "ámote".
É difícil sacar a conta de canto palabras cheguei a escribirche ao longo
deste tempo.
