Page 629 - JULIO

Tamén che digo a través dun ámote, que o meu anhelo da túa presenza é
9
inmenso.

Que todas as luces do ceo lémbranme o teu rostro e cando elas parpadean
é cando máis sorrío porque te vexo iluminándome coa túa luz.

A mesma luz cálida e suave que percibo da túa mirada, mirada que me
envolve por completo.

Ti es a outra metade do meu corazón, o meu par, o meu complemento…

A miña necesidade de ti é moita. O meu corazón palpita o teu nome todo
o tempo.

Es ti o primeiro que penso e o último que recordo en cada día.

Na miña mente tan só estás ti. Os meus ollos ilumínanse ao verte e o meu

ser emociónase ao escoitar a túa voz, así é o meu querido amor.

Canto falta para que os teus ollos atópense cos meus? Non o sei, pero

séntote tan preto agora mesmo que o tempo xa non importa. Estás adherida
á miña alma, se dou un paso entón ti tamén avanzas comigo. Canto ben

me fixeches ao longo do camiño. Ámote… canto te cielo!

Detrás dun "ámote".

O meu amor, o meu pedacito de ceo, canto estraño dos teus beizos un bico.

Canto quero verte neste instante e dicirche moitas cousas máis, porque
aínda teño moito por dicirche, hai tanto aínda detrás desa frase, pero non

me alcanzan as palabras e é que non as hai! Para o amor non existe un
dicionario nin un alfabeto, nin unha regra ortográfica nin gramatical

definida, e aínda así ten o marabilloso don de comunicarse en todo
momento, actúa coa súa propia lóxica e posúe a súa característica forma

de expresión, si, así é o amor.

Cales son as palabras que necesito para falarlle a unha célula do meu

corpo? Ou ao átomo, a un poro ou talvez ao sangue que corre polas miñas
veas? Non podes agarrar a ningún deles e falarlles esperando que
entendan unha linguaxe, unhas palabras que tratan de explicar algo. Non

podes tomar a enerxía que rodea o corpo e tentar falar con ela, con todo,
esas cousas existen, aínda que teñan “unha linguaxe propia”, así é o corazón