Page 968 - JULIO
P. 968

Se  o  meu  ceo...unha  fermosa  historia  de  amor,  onde  somos  os                       6
                  protagonistas  do  máis  belo  sentimento  que  naceu  da  nada  e  hoxe  é


                  fantasía pura.
                  Sei que che parecerá unha tolemia, pero quixese neste instante voar cara a
                  ti, como o fago cada noite en soños... eses soños onde nos damos os bicos

                  máis doces e entregámonos ao amor bañados pola nítida claridade da lúa,
                  co mar aos nosos pés, mentres as palmeiras axítanse nese vaivén coma se
                  danzasen  ao  suave  compás  da  brisa,  que  adormenta  os  sentidos...  E

                  fágoche todo meu!


                  Que belo é o sentir que me domina!
                  E canta placidez sente entre os teus brazos!


                  E  ámoche...  ámoche  con  ese  sentir  pleno  dun  home  que  se  entrega  á
                  sensación máis sublime e tenra... ámoche porque coa túa suavidade de
                  home namorado elévasme aos ceos cando me dis "Ámoche!".


                  Sei que ao espertar lerás esta misiva, só amor... só ábrea amodo, porque
                  nela van miles de bicos e suspiros... bicos que voarán cara aos teus beizos,
                  o teu rostro, a túa pel... eses bicos que nos damos aínda en distancia, bicos

                  que rápidos cruzan os mares e fronteiras para chegar ao seu destino....
                  doces e suaves, nítidos e cheos do máis puro sentimento que está no meu
                  corazón que latexa ilusionado... dicindo no seu suave palpitar "Ámoche...

                  adóroche!" Porque sabes?... Es o meu maior tesouro!

                  P.D. Sae á xanela ceo meu... que a lúa está en todo o seu esplendor e
                  estouna mirando, dicíndolle o teu nome... como en suave suspiro... para

                  que co seu suave resplandor dígache o que penso... Que es toda miña!

                  O meu gran amor



                  Amor minou:
                  Non se cando deixamos de ser dous para unirnos nun só, non se cando
                  empezou a miña vida a ser "nosa vida", como nos fomos fundindo o un co


                  outro ata formar un só ser..."ti e eu" agora é "nós".
                  E gústame sentir isto tan lindo, é algo que vai deixando rosas no camiño,

                  aínda que tamén vai deixando espiñas, dor que nos causa a distancia.
   963   964   965   966   967   968   969   970   971   972   973